Telefony z zaświatów

[Marcin Sztelak]

Wyciszam dzwonek, bezskutecznie – wibracje 

zrzucają mnie z łóżka prosto w otchłań podłogi.

Nachylonej w kierunku miast poza cienką linią

ostateczności.

 

Tam mieszkają bezrękie lalki i spalone misie,

umarły z tęsknoty, same w zburzonych domach,

przytulone do zimnych cieni. Do dziś czekają

na dotyk, ciepły blask uśmiechu, nawet łzy 

nie wiadomo dlaczego cieknące z oczu.

 

Mimo to nie odbieram, nie zrozumiem ich głosów. 

Będę tylko stał przy oknie, cały drżący, coraz mocniej 

ściskając długopis. Ze strachu przed brakiem puent 

przynoszących, choćby tylko złudny, spokój.

[Rafael Marius]

@Marcin Sztelak Niejedną taką lalkę spotkałem penetrując warszawskie ostańce.

[goździk]

@Marcin Sztelak Puenty w Twoim wierszu zdecydowanie nie brakuje. Bardzo mi się całokształt podoba. Bezrękie lalki widzę jako kobiety, które są jak lalki właśnie - ładne, lecz ręką nie kiwną. Spalone misie zaś jako metafora wypalonych mężczyzn nadmiarem pracy. Nie wiem, czy nie wtłaczam czegoś, czego tu nie ma, ale symbolika jakaś w tym tkwić zwyczajnie musi! :D

[kwintesencja]

@Marcin Sztelak bardzo bardzo dobry tekst, już sam tytuł mnie sprowokował do pytania, co jeśli do mnie by zadzwonił (chyba już dzwonił), ale konsekwentnie nie odbieram, pozdrawiam serdecznie :)

[Tectosmith]

@Marcin Sztelak Ciekawie. Miło się czytało.