Uśmiechy

[Quidem.art]

Mimika ust, brak słów i prócz oczu

Wszystko się kłania.

Serce bez ubrania,

Zamglone sny każdej nocy.

 

Listopadowy wiatr kroczy przez świat, 

Sypiąc iskrami ognisk z liści.

Na pewno jutro się przyśni 

Zziębnięty wspomnieniem kwiat.

 

W otwartych dłoniach nic już nie płonie, 

Ot, łyżkę utrzymać choć trzeba.

Nie ma się o co gniewać,

Wystarczy ptaki liczyć na futonie. 

 

Czas żwirem chrzęści pod butami,

W tańcu zapomnianych kroków,

Lub stuknie rzucony z boku

Co większy kamień.

 

Siedzących na ławce poderwą latawce

Na linkach z jedwabnych nici.

W bezlistnym parku głos już nie krzyczy, 

Z pluskiem utonął w cienistej sadzawce.

 

Wtuleni na glebie, obłoki na niebie.

Imiona wytarte jak krople nic nie warte.

Karty z dzienniczka wydarte

W niepotrzebnym gniewie.

Wygodny karcer

Z rąk wytrąca lance,

A uśmiech dziękuje za Ciebie

Płomykiem tlącym się ledwie.

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.