Księżycowy nokturn upadku

[Dawid Rzeszutek]

Księżycowy nokturn upadku

 

Księżyc leży i szczeka złymi gwiazdami

Pośród nieba pól nie widać drogi życia

Tylko śmietnik oddycha tła promieniami

Marnego, śmierdzącego mgieł poczucia

 

Pośród dzikich róż leży snu wiekuistego

Łka o nędzny uśmiech u blond dziewicy

O chłam dni z żywota psa nieszczęsnego

Wyjętych w płomieniach gniewu z kaplicy

 

Jarzy się krzew co zimny jest i czerwony

Gwiazd hołota obojętnie wokół spogląda

Jarzy się wiara i jej przeklęty tron i korony

Bóg uwagi od ludu wściekły tak pożąda

 

Bo ciemny człowiek żyje tu w przypadku

Światła ani cienia blasku wcale nie widzi

Bliźni schowany jest w jego syfie w zadku

A reklama ciemnoty z konsumenta szydzi

 

Co by było, gdyby upadł wspaniały świat?

Czy człowiek krwi potoki swej zapamięta?

Czy choć przetrwa sprawiedliwej nocy kat?

Którego wiodła siła prawa i też przeklęta...

 

Może, choć kamień człowieka zatrzyma

W zimnym, twardym sercu po Apokalipsie

Bo zagłady żaden człowiek się nie ima

Zawrze się w purpurowych rzek popisie

 

Ostatecznie i tak szczęki zjedzą zgniliznę

Zamkniętą w trumnie w betonowym śnie

Kto zapamięta, że wielbił swoją ojczyznę

Gdy siła serca na pracę dupę swą wypnie

 

A duch jakby mógł zwymiotowałby na los

Chowając wyroki do aktówki w niebiosach

Tam świat oczekuje na obłędny i prawy cios

Zanurzy się w otchłani i zawyje po losach

 

Autor:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane 30 Października 2022 przez Dawid Rzeszutek (wyświetl historię edycji)