Wymowa szumu wyobraźni

[Dawid Rzeszutek]

Wymowa szumu wyobraźni 

 

Gdzieś szumią gazety nocą późną
Szpaki dziobią nasiona goryczy
Ludzie w pomyleniu swym się różnią

W tym leżącym na symbolu pryczy

 

Pośród gajów słychać piekieł krzyk 
Ogary rozdrażnione wyją do księżyca
Damę karo niszczy król otchłani pik
A jopek dary przeklętym przemyca 

 

As wachluje swoją mocną stronę
Co wyrywa z korzeniami i miażdży
Bierze dziewice w gromu obronę
Kiedy nad landem deszcz dziś dżdży 

 

Ogród osłonięty anioła skrzydłami 
Zakreślonym okręgiem dzikiego ognia
I Adama ostrymi w oborze widłami
Gdy honor walczy z formatem dnia

 

Groby leżące wieczność na mej ziemi
Wśród bluszczy i zagadek wieczności
Podziwiali ludzie głusi i całkiem niemi
Tak dziś obdarci z ludzkiej możliwości 

 

Ale słońce już zachodzi noc przybędzie
Kartka też już wzywa do pisma końca
Odlatuje poeta do ciepła jak łabędzie
Odlatuje z nim wena nadworny obrońca

 

Autor: Dawid Daniel Rzeszutek