Mezalians nikczemny nad miłością

[Dawid Rzeszutek]

Mezalians nikczemny nad miłością 

 

Księża pod sutanną płaczą za duchami
Co żywiąc sny dławiły straszne ich chwile
Bo oni drżą przed bolesnymi odsłuchami
Treści lecących na anioła skrzydłach milę

 

Tyle róż upadało w ogień kuźni trudów
Obracając czerwień w dymów czerń 
Czerń grzechu nieboskich dziś ludów
Czerń czarna jak ziemi grobowa darń

 

Ostatkiem siły dmucham ponton żywy
Dmucham sercem, bo nie tylko płucami 
Kiedy przyjdzie odpłynąć na brzeg Niniwy
Gdzie sad zasrany dziełami jak owocami 

 

Tajemnice kuźni zdradza płodny kuśnierz
Który wolał zginąć niż zdradzić wolności
Woła pędząc w tunel ból wiernym uśmierz
Woła dodaj ludziom wszech miłej czułości 

 

Krater ostygł a uczucia dawno wyschły
Serce nie poi czerwonym życia nektarem
Skaczą tylko wszędzie stargane pchły
Cień nocy w świetle księżyca jest darem

 

Kończy się opowieść kruczego braterstwa
Poderżniętych żył w geście wyzwolenia
Tego dekadenckiego wśród róż dziaderstwa
Wśród Maków Monte casino smug cienia 

 

Odpowiedzi tylko jeden wulgarny mają cień
Rzuca się na partytury jego końcówką złotą
Światła Venus co rozbłyśnie każdy dzień
Tylko dziś śmierć to cień i on tu pała ochotą

 

Bo różańce nie odniosły żadnych sukcesów 
Stały się podwalinami przegranej w szachy
W szachy między dobrem a złem ekscesów

Wszyscy upojeni i utopieni byli po pachy

 

I modląc się mocno i wiernym będąc czas
Wieczności co końca ani początku nie ma 
Chciałem powiedzieć że kochałem tylko raz 
A idea tego uczucia mnie za krtań trzyma

 

Kiedy stukniesz w szybę starymi dłońmi
Zakończy się cierpienie wytoczone działem 
Wszyscy obudzą się - będą znów przytomni
Obudzą się ubrudzeni gównem czyli kałem

 

AUTOR: Dawid Daniel Rzeszutek