Rozstanie

[Dekaos Dondi]

Obdarzyłam  ciebie prawdziwą miłością,

byś lepiej zrozumiał sens współistnienia.

Często otwierałam się przed tobą zupełnie,

lecz ty splugawiłeś nasze uczucie w kloace  zła.

Za moim pośrednictwem zniszczyłeś wielu ludzi,

bez możliwości naprawienia czegokolwiek.

 

Przyznaję. Też jestem za to odpowiedzialna,

w znaczącym stopniu, bo tak bardzo kochałam.

Ty raniłeś, lecz ja nie chciałam ranić ciebie.

W końcu przyszło dokonać wyboru.

Wyostrzyłam zmysły. To nie mogło tak dłużej trwać.

Za dużo wyrządzonych krzywd.

 

Przejrzałam przez mgłę zauroczenia,

w którą mnie spowiłeś, za moim przyzwoleniem.

Zaproponowałam popłynięcie łódką.

Niczego nie podejrzewałeś.

Pogoda się radykalnie pogorszyła.

Niebo zasłoniły ciemne chmury. Rozszalała się burza.

A zatem zgodnie z tym, co przewidziałam.

 

Fale targały nami jak łupinką orzecha.

Strach w twoich oczach, był jaśniejszy od światła błyskawic.

Wypadłeś z łódki, lecz ostatkiem sił, tuliłeś mnie mocno,

już tylko jedną dłonią.

Czerwoną smugę ciebie, zmyła  ze mnie woda.

Byłam twoją brzytwą.