Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Historia edycji

Należy zauważyć, że wersje starsze niż 60 dni są czyszczone i nie będą tu wyświetlane

Nie ma edycji historii do wyświetlenia lub ten wpis był edytowany przez moderatora.



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Dagmara Gądek

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Samotność - szczególnie Wy kobiety odczuwacie boleśnie a jeszcze tzw. samotność we dwoje (ktoś już ten temat poruszył). Las ma swoje "zabawki" i jest mu łatwiej. Pozdrawiam
    • Moja śmierć jest moją śmiercią i obchodzi mnie tylko odkąd zdechł pies. Jak odbicie w szybie, gdzie deszcz marszczy szyję, zgina kark. Mój bunt jest bez znaczenia. Moja modlitwa to zjełczały orzech przesypany z torebki do puszki, obok herbat, kawy i oleju. Marynat na sklepowych półkach. Moja śmierć buja się na hamaku, moknie na ulicach, zagląda tu i tam – do was!, przymierza czarny płaszcz w markecie, czyści buty po wdepnięciu w kałużę, ostrzy nóż – cierpliwie, kosę Bałut lub Chojen. Każdy ma swoją Lorelei Lee (graną przez Merilyn Monroe - przypis) z opowieścią o ekshumowanym szpaku, każdy głupiec – cytat z siostry Miłość. Dokąd trafiają ptaki po śmierci, czy jest ptasi raj? Czy jest raj w ogóle? Dereistyczne myślenie potakuje głową w koszyku. Moja śmierć umiera ze strachu - nie obchodzę nikogo, płacze. przed pająkiem. Gasi światło do snu.     
    • obtoknąć - opłukać gwara SJP słowo gwarowe odmieniano różnie  - już poznałaś :)
    • wzięło mnie. niewidzialne ręce wyciągnęły  na przykre w skutkach Zapalenie Żołądka Party.   fajny event, nie ma co: parę godzin nocnego zwijania się w kłębek, z bólu. przez otwarte okno sączył się przyjemny chłód. słychać było nawoływania łańcuchowców. południowoszczek zlewał się z zachodniowyciem, po czym wpadał w głąb nieba jako gardłowy i futrzasty,  przepełniony goryczą lament.   myślałem o Nieokiełznywalnej, która każdej doby, gdy tylko słońce zajdzie, przebiega wieś, figlara, strąca mech z omszałości, rysuje różkami węgła.   siedząc na wyrze boleści wyobrażałem sobie, że jest, złapałem bisurmankę, drżącymi z podniecenia dłońmi ściągam spodenki w czarno-czerwoną kratę, zdejmuję posrebrzany napierśnik, okulary z betonu.   no chodź, w głąb tego, co się jątrzy. nie, w to drugie, wyraźniejsze – mówiłem. niespodziewanie posmutniała.  
    • @agfka Dziękuję serdecznie!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...