Potwór

[Sparrovsky]

Ranne monstrum podnosi swój łeb, 

W milczeniu wbija pazury wprost w moje serce, 

A gdy dowiedzie swego triumfu gromkim rykiem, 

Oddala się, lecz nie na długo. 

Powraca, by znów zadać cios, 

Tym razem słabszy. 

Za każdym razem, stwór, wychodzi z ukrycia wolniej, 

I bardziej mi się przygląda, 

Nie atakuje bezmyślnie, mruży ślepia i pomrukuje. 

Pod koniec dnia stoi przede mną w bezruchu, 

Nie jest już groźny i wygląda inaczej,

Jakby przeszedł metamorfozę. 

Gdy kładę dłoń na jego grzbiecie, poddaje się. 

Wieczorem, patrząc w jego wielkie ślepia, dostrzegam swoje odbicie.

Edytowane 2 Października 2022 przez Sparrovsky
Poprawka (wyświetl historię edycji)

[Deonix_]

W sumie mi się podoba, ale ze względu na prostą, sekwencyjną narrację, 

umieściłabym ten utwór w dziale dla prozy :) W jednej bryle :)

 

Pozdrawiam z uśmiechem ;)

 

D. 

[Sparrovsky]

Dzięki. Nie, to nie proza :-)

[Sparrovsky]

@aff Dzięki, tu nie chodzi o PL.