Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Wyspa

Sparrovsky
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Sparrovsky

Sparrovsky

Opublikowano
Opublikowano

W archipelagu wysp niczyich jest jedna taka, 

 

Którą gołym okiem widać czasami z Księżyca.

 

Nie rosną tu żadne drzewa, nawet trawa jest przyblakła.

 

Zwierzęta tylko nieliczne: kojoty, hieny, dzikie psy...

 

Wyłażą nieśmiało z dziur w ziemi i walczą o szacunek.

 

Są też istoty dwunożne, lecz próżno ich szukać na wyspie,

 

Bo całe dorosłe życie spędzają biegając. A dzieci...cóż,

 

Jedyna prawda zamknięta w wątłych ciałkach nie umie krzyczeć.

 

A płacz nie zawsze rodzi się z głodu.

 

Nie mają tu słodkiej wody, deszcz pada wprawdzie dość często, 

 

Lecz w biegu trudno go łapać w skorupy. Poją się wodą z morza...

 

Tak, są szaleni i często zdarza im się zapadać na ciężkie choroby

 

Układu nerwowego, brak empatii i rozmaite nałogi.

 

Wiem o nich sporo, bo kiedyś mieszkałem na wyspie -

 

Szturchali mnie swymi kościstymi łokciami strzelając

 

Oczami na prawo i lewo, nigdy nie patrząc przed siebie.

 

Bolało mnie serce...

 

Zatrzymałem się w biegu, nabrałem deszczu w kielich dłoni,

 

Zanurzyłem spierzchnięte usta,

 

I odpłynąłem na łupinie martwych idei.

 

Do żywych...

5

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Sylwester_Lasota
      Onamudaje okoliczniściowe

      Przez Sylwester_Lasota · Opublikowano

      Ona mu daje w barze przydrożnym na karteluszce rachunek. Zeżarł dwa dania i trzy desery, i jeszcze prosi o trunek.    
    • Adler
      Obietnice

      Przez Adler · Opublikowano

      Nie mogę ci obiecać, że przeżyję nasz wspólny pierwszy sen, że nie odejdę z tej doliny, gdy mgła rozdzieli nasze dni.   Nie chcę zawieść, gdy liście spadają, gdy chłód przysiada na tarasie, a żurawie, krzycząc z oddali, pytają o drogę w chaosie.   Halloween trwa tu cały rok — nikt się nie śmieje, nie woła „cuksa”, garnitury, mundury, garsonki suną ulicą — bez słowa.   Świat kona — ludzie błądzą w mroku, trzymając się kurczowo za ręce, jedni płaczą w poduszkę nocy, inni toną powoli w butelce.   Na dachach gasną anteny, jak czarne lilie — martwe znaki, wiatr niesie resztki modlitwy nad pustym miastem i światem z plastiku.
    • infelia
      Siła

      Przez infelia · Opublikowano

      @Migrena Dziękuję za lekturę. 
    • Andrzej P. Zajączkowski
      Heinrich Heine - Me serce, me serce jest smutne (Mein Herz, mein Herz ist traurig)

      Przez Andrzej P. Zajączkowski · Opublikowano

      Me serce, me serce jest smutne, Choć maj świat wodzi w swym tańcu; Ja stoję, o lipę oparty, Wysoko na starym szańcu.   W dole miejskiej fosy wody Płyną nurtem w ciszy skrytym; Chłopiec siedzi sobie w łódce, Łowi ryby, gwiżdżąc przy tym.   W oddali przyjemnie się unoszą, Niczym drobne kolorowe pasy, Domy, ogrody i ludzie, I woły i łąki oraz lasy.   Panny służące bielą pranie Biegając po trawie wokoło: Z oddali słyszę jak chlapie Diamentami młyńskie koło.   Przy starej, szarej wieży  Strażnica z furtą i murem; Chojrak w czerwonej kurtce Chodzi tam w dół i w górę.   Zabawia się lśniącą strzelbą, Blask metalu go weseli, Chwyta i na ramię kładzie -- Chciałbym, żeby mnie zastrzelił.   Tak sobie myślę, że to musi być to sławne niemieckie poczucie humoru...  I Heinrich: Mein Herz, mein Herz ist traurig, Doch lustig leuchtet der Mai; Ich stehe, gelehnt an der Linde, Hoch auf der alten Bastei.   Da drunten fließt der blaue Stadtgraben in stiller Ruh; Ein Knabe fährt im Kahne, Und angelt und pfeift dazu.   Jenseits erheben sich freundlich, In winziger bunter Gestalt, Lusthäuser, und Gärten, und Menschen, Und Ochsen, und Wiesen, und Wald.   Die Mägde bleichen Wäsche, Und springen im Gras herum: Das Mühlrad stäubt Diamanten, Ich höre sein fernes Gesumm.   Am alten grauen Turme Ein Schilderhäuschen steht; Ein rotgeröckter Bursche Dort auf und nieder geht.   Er spielt mit seiner Flinte, Die funkelt im Sonnenrot, Er präsentiert und schultert -- Ich wollt, er schösse mich tot.
    • viola arvensis
      Droga bez powrotu

      Przez viola arvensis · Opublikowano

      @Simon Tracy jestem w stanie to zrozumieć

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...