Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Quid est veritas...?


Rekomendowane odpowiedzi

Jam istota na cebulkę ubrana:

Człowiek się nazywam.

I rzeczywistość przystrajam wedle uznania;

Bom uczuciem zrodzony i w tym moja bezprawda.

 

Istot innych oblicza kreują mi sensy

Ludzkim palcem na nie wskazując.

Lecz każda z tych dłoni gdzie indziej sięga,

Toteż zdzieram tę szatę z zmazą chaosu

Nauczycieli ludzkich.

I gdzież Ty w tych dłoniach, Boże?

 

Jest jeszcze i natura pięknem przepojona,

Co nadaje mi zapach, co wzrok kreśli snem...

Ach, to piękno symbolem jest tej natury

Świata, który tę trawę, to kwiecie za maskę ma.

Nie ukaże się tak łatwo.

A gdzież Ty w tych kwiatach, Jedyny?

 

Ostatnim ratunkiem mi ciało człowiecze;

Ostoja intymności błędnego Narcyza.

Czuciem zniewolony i w tym moja wzgarda

Do prawdy, która jak szkło potłukła się

I rozprysła po wielościach.

Ale gdzież Ty w tych nieskończonościach, Prawdziwy?

 

I jest jeszcze moja myśl ludzka,

Co za nogi chce złapać Cię...?

I w pustkę się wpatruje jak zaczarowana,

Jakby pełnię nawiedzoną ujrzała

I sądzi, że już rozumie,

Lecz spływa w końcu w rozumienia kres...

 

Opadła w końcu maska ostatnia,

Popiołem i łzami splamiona.

Teraz już nic się nie ukryje przed Tym,

Co w Ducha mi zagląda i Widzi...

 

I Prawdę święci na wieki wieków.

 

Ale czymże ona jest...?

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane przez koralinek (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...