Cryogenic memory

[Arsis]

Pędzę przez

czas

i przestrzeń,

zamknięty w łupinie z tytanowego pancerza.

Zamrożony. Zeszklony.

 

Rozsadzony kryształkami lodu

śnię o zmorze

napastującej

moje nieruchome ciało…

 

Otwieram drzwi. Przechodzę przez popękane ściany… Mury. Obrośnięte mchem kamienne

bryły…

 

Przechodzę przez okna z falującymi firanami,

wzburzonymi zasłonami pełnymi jakichś

wirów,

podwodnych uskoków, kominów hydrotermalnych,

wokół których skupiają się wąsate, zeskorupiałe stwory o wielu odnóżach…

 

Przechodzę

albo raczej

przepływam

bez ciała

i czucia

jak na próbie

wniebowzięcia.

 

Albo ciężki jak stutonowy głaz

spadam w otchłań

wielką jak wszechświat…

 

Jakieś przebłyski o nieznanej naturze. Jakieś zapętlenia materii.

 

Elegie powietrza,

które

prawie czuję

w tej nieczułości doczesnej…

 

I próbuję przywłaszczyć sobie tę cząstkę bytu. Wilgotną zalążnię. To ziarno…

 

I jestem w innej rzeczywistości jakimś innym zdarzeniem, dryfującym ciałem, co przecina

trajektorie planet,

tarcze galaktyk,

obce nieboskłony.

Tam, gdzie się coś nieustannie spełnia

w szale oczekiwania albo w trwodze pragnienia.

 

Lecz spełnia się,

spełniając

za późno.

Wywołuje

zdarzenia

z przeszłości.

 

Na jawie? We śnie?

 

I ten błysk otwieranego ręką matki okna. W słońcu. W którymś gorącym dniu lipca…

 

Albo którejś jesieni…

 

Rozedrgane słoje na fornirze szafy,

dębowej klepce.

Uśmiech matki zniekształcany

drgającą smugą powietrza,

co ją przecina, otacza i wchłania.

 

Jej dłonie gładzące w donicy kwiaty…

 

Lecz, gdy tylko zamykam oczy, otwieram  ― widzę jedynie ― martwe przedmioty

z żelaza.

Skorodowane.

Okryte patyną mosiężne klamki…

 

I słyszę ciszę bezmierną zapomnienia, która jarzy się na krawędzi szklanki

stojącej na stole.

 

Gdzieś w głębokich pokładach czasu, jakieś poruszenia. Liście. Drzewa…

 

Wiodąca do ogrodu ścieżka… Gong stojącego zegara, nieustanny jak bicie serca…

 

Boję się głębiej odetchnąć, aby nie zburzyć obrazu i tak trwającego jedynie mgnienie.

 

Zamykam oczy.

Otwieram.

Cóż widzę?

 

Wydeptane przez lata

drewniane schody.

Wygładzoną poręcz.

 

Na ganku drzwi otwarte na oścież.

 

Za nimi ―

półmrok

opuszczenia.

 

Wschody

i zachody księżyca.

 

Ćmy jak nagłe

westchnienia

kołują uparcie

wokół płomienia świecy…

 

… talerza, pustej butelki po alkoholu…

 

I wszystko pokryte kurzem.

Szarym pyłem cementu…

Przesypujące się

przez palce

porzucone artefakty

jakiegoś dawnego życia.

 

Nadziei…

 

Całe flotylle sennych majaków

o rozwianych grzywach

niewidocznym wymiarem wkraczają w nieistnienie…

 

Jest tak przerażająco zimno.

 

Moje oszronione ciało

w wirującej kapsule.

 

Niewidzące już oczy

spoglądają w pustkę

jedynie resztkami pamięci,

skrząc się nikłym blaskiem dalekich gwiazd…

 

Pędząca w kosmicznej zawiei radioaktywnych cząstek, przeżarta na wskroś bryła lodu…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2022-09-18)

 

 

 

 

[staszeko]

The title should read: 'Incomprehensible madness'

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

I didn’t mean anything I wrote,

K.N.