Cisza

[Adam Zębala]

Nastała cisza,

długa cisza. 

Wszystkie rozmowy zamilkły, 

panuje cisza. 

 

Mężczyzna wykład  prowadzi, 

lecz go nie słychać. 

Jest tylko straszna cisza. 

 

Tłuczonego szkła

nie słychać.

Kwiaty płatki straciły, 

wiatru nie słychać. 

 

Rozmawiamy w milczeniu, 

nikt nas nie słyszy. 

Idąc po schodach,

skradam się niczym duch.

 

Nikt mnie nie słyszy. 

Utońcie w ciszy, 

nadstawcie uszu, 

cóż słyszycie? 

 

Tylko długą

 bez końca ciszę, 

długą i okrutną.  

Edytowane 26 Września 2022 przez Adam Zębala (wyświetl historię edycji)

[duszka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

A ja poczułam Twój wiersz.., tą wewnętrzną ciszę, która nie pozwala usłyszeć świata, bo od niego oddziela, tak jakby było się w szczelnym naczyniu ze szkła...

Ta zwrorka:

 

Rozmawiamy w milczeniu, 

nikt nas nie słyszy. 

Idąc po schodach,

skradam się niczym duch.

 

bardzo mi sie podoba i przemawia do mnie najsilniej i dlatego chyba na niej zakończyłbym wiersz... Dwie następne wydaja mi się troche wymuszone i dla wypowiedzi wiersza zbędne. To taka mała sugestia ode mnie, ale Ty oczywiście decydujesz :)

Serdecznie pozdrawiam!

[Tectosmith]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Próbowałem to rozumieć inaczej, ale mimo wszystko powinno być Nastała. Takie małe przeoczenie :-)