hiszpańskie schody

[Rafał Hille]

 

oddychamy speszeni tym co usłyszeliśmy

czerwonymi od zachodu słońca uszami

ceglane mury o złotej godzinie płoną

jak kiedyś Rzym podpalony jedną zapałką

przez Nerona, a może to kilku chrześcijan

nauczyło się wtedy jak krzesać ogień

pod stosy z łatwopalnymi czarownicami

 

dziewczynka rzuca monety do fontanny

podobna do taty albo mamy albo do nikogo

jutro wyjedzie na zawsze zapomni ten dzień

lody i smak lekarstwa po zatruciu salmonellą

 

sto trzydzieści schodów bliżej słońca

zamieszkajmy tam na samej górze

w trzasku ognia jakiego nikt nie słyszał

w końcu powiedzmy to daliśmy się nabrać

napisowi na murze amor omnia vincit