Zgłoś

Przyłapałam się na kłamstwie znowu  takim czarnym, włochatym i miłym. Całkiem słodko zrobiło sie wokół  po czym nagle odjęło mi siły...   Pytam siebie no po co, dlaczego- puszczasz bujdę , choć prawdę miłujesz? Przecież zaraz ci zrobi się głupio, i przed sobą sie podle poczujesz...   Lecz to kłamstwo tak dźwięcznie zabrzmiało, wpasowało sie w gładką rozmowę. Ktoś uśmiechnął się do mnie przesłodko,  bo urzeklam fałszywym go słowem.   Wszystko dobrze, to tylko klamstewko, tak chlapnięte jak kleks nieznaczący. Więc dlaczego gdy o nim pomyślę, słyszę złego ów chichot rażący? Mogłam trzymać swą gębę na klódkę albo chociaz spowolnić paplanie. Przecież wszystko jest lepsze niż łgarstwo, wiecej siebie zarazą nie splamię!    Tak przyrzeklam i słowa dotrzymam, taki plan mam i święcie w to wierzę. A gdy słodkie kłamstwo nadleci, prawda mi się do naga rozbierze.    Wtedy zwróci na siebie uwagę, chociaż może się słodko nie stanie, to jej nawet cukierka nie podam. Wolę gorzką i serio, nie kłamię.  

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

... otóż to. Dołączam do Bereniki. Roma.. nie jesteś pierwsza i nie będziesz ostatnia... :) Czasami porządna przerwa czyni przysłowiowe.. cuda. Dobrego odetchnięcia...

Orkiestra jak zawsze Idzie przodem I skocznie przygrywa   Deszcz pada ołowiem Powietrze zionie popiołem  Za łunami werbli zachodzi  Słońce   Pod butami śliski  Bruk  Ze zmielonych ciał    Mięśnie i jelita  Trochę kości  Trochę ludzi Już bez kształtu    W gazecie piszą  O technice zwycięstwa    Maszynka do mięsa    Wojna

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

I to wszystko w temacie... :)   A wiersz.. w prostocie siła, chyba.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Natuskaa... za samo 'wejście' w wiersz, duży plus. Piękna jest ta strofka. Nie warto.. męczyć.. być.. upartym i niech to... ... bo człowiek potrzebuje drugiego człowieka, jak powietrza.