Nostalgia VI

[Maciej_Jackiewicz]

W kroplach deszczu  sensu  szukam
w kałużach oglądam  własne odbicie
pod czarnym parasolem ukryta  sztuka
idę dalej i dźwigam moje życie

 

Słońce znowu się za chmurami chowa
wszystko z wolna staje się szare i ponure
zimny kamień losu pcham ciągle od nowa
na tę niebotyczną szczęścia  górę

 

Nie chcę być dłużej już milczącym  Syzyfem
czekam kiedy Fatum coś wreszcie przemieni
na brzegu oceanu czasu stoję przed klifem
może dobre fale nadpłyną tej jesieni

 

Z wodą nieśmiertelności poczuję  wtedy sól
ale będzie inna bo nie taka gorzka i nie słona
chwycę największą falę wtenczas w ramiona
gdy zmyje ze mnie ten największy ból

Jeden ptak przygląda mi się stojąc na skale
może to anioł przebrany patrzy teraz skrycie
każdy ma swój klif o który rozbijają się fale
nic tak nie boli w życiu jak…  życie
 

[staszeko]

Niby każdy lubi słoneczną pogodą, lecz czyż zachmurzone niebo, deszcz, kałuże nie są ojczyzną poetów?

 

Piękny wiersz, a ostatnia strofa w stylu iście mickiewiczowskim.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Rafael Marius]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bardzo ładnie wyrażone. Ja mam taki klif wewnątrz, który rozbija fale.

[Maciej_Jackiewicz]

Panowie, dziękuję za sympatyczne komentarze.