a gdyby tak zgubić siebie (oddział psychiatryczny)

[Sylwia Chojnowska]

siedząc w pokoju bez okien
pośród białych ścian
liczę sny
kapiące z sufitu

czas tu płynie wolniej
jedna minuta
niczym nie różni się
od drugiej

owinięta kocem
(z niespełnionych marzeń)
patrzę jak
monotonia ściele się dywanem

krzycząc JESTEM
chowam twarz w dłonie

zaglądasz
(przez dziurkę od klucza)
i siebie nie poznajesz

[Vera Domini]

Duzy plus:)Wiersz trafia do ulubionych:)Serdecznie pozdrawiam,Vera

[Gość]

Przepraszam ze tak powiem ale ten wiersz jest zajebisty. nie liczy sie dla mnie że jest prosty lecz przekaz:) plusik hehe

[Sylwia Chojnowska]

dziękuję serdecznie za tak ciepłe przyjęcie :) pozdrawiam

[dorota dirska]

sylwio
duże gratulacje za wiersz, klimat, opis i tą jakże czasami bolesna, ale prawdziwą puentę
( a propos w psychiatryku nie ma dywanów-żart- rozumiem, że to przenośnia literacka, zresztą bardzo trafna :)))
Dora

[Sylwia Chojnowska]

dziękuję Doroto za odwiedziny i za ciepłe słowa

[Agnes]

proponuję wrzucić ten wierszyk wyżej:)
trochę za dużo opisu, ale całość prezentuje się nieźle, widzę postępy, to budujące;)

pozdr. Agnes