Mysia Wieża króla Popiela

[Kamil Olszówka]

 

I.                    

     Mysia Wieża króla Popiela,

W mrokach naszych pradziejów dawno zaginęła,

Lecz pomimo upływu wieków w pamięci przetrwała,

W historii Polski jako karta wstydliwa,

 

Kamień na kamieniu z wieży nie został,

Choć kiedyś starego króla dumą napełniała,

Wiatr dziejów wszelki ślad zatarł,

Jako legenda na karty historii trafiła,

 

Kamienna wieża króla Popiela zapłonęła,

Ogniem roznieconym w prostych Polan pogańskich sercach,

Przez prostego oracza Piasta,

Który miast krzesiwa użył szczerego słowa,

 

Tak jak niezliczone polne myszy,

Króla Popiela stare ciało nadgryzały,

Tak strzały z łuków zbuntowanych kmieci,

Kamiennej wieży mury muskały,

 

Rozbite Mysiej Wieży kamienne mury,

Symbolicznie odzwierciedliły przełom w plemienia Polan historii,

Gdy pęta tyranii Polanie zrzucili,

Złego króla Popiela z tronu obalili,

 

Gdy historia koło zatoczyła,

Korona obalonego króla w kąt się potoczyła,

Przez długie wieki zupełnie zapomniana,

Długie wieki zardzewiała w ziemi przeleżała,

 

Stary król Popiel w niepamięć odszedł,

Z czasem tylko legendą się stając,

U kolejnych średniowiecznych kronikarzy niechęć wzbudzając,

Dla przyszłych pokoleń przestrogą będąc,

 

Na wpół legendarna wieża króla Popiela,

W świadomości powszechnej naszego społeczeństwa,

Symboliczną figurą się stała,

Jako z zamierzchłych czasów niewidzialna przestroga…

 

 

II.

Gdy historia się zapętliła,

Miejsce kamiennej króla Popiela wieży,

Gdy Polska w nowej niewoli się znalazła,

Zajął w świadomości Polaków Pałac Kultury i Nauki,

 

Od towarzysza Stalina prezent rzekomy,

U obdarowanych szczerą trwogę budzący,

Wzniecający poczucie wielkiej bezsilności,

Dryfujące na wielkim morzu ohydy,

 

Niczym wielki totem potężny,

Ten szkaradny potwór betonowy,

Wzniesiony nad prostych Polaków głowami,

Skutecznie pozbawiał marzeń o niepodległości,

 

Z identyczną ohydą z jaką niegdyś Polanie,

Kierowali swe oczy ku kamiennej wieży,

Spoglądało młode Solidarności pokolenie,

Na szkaradny Pałac Kultury i Nauki,

 

Cichutki szept oracza Piasta z czasów zamierzchłych,

Dochodził z przeszłości do uszu Polaków współczesnych,

Gdy Piast przemawiał do naszej duszy,

Cichutko budząc poczucie naszej dumy,

 

Stary Piast budził w nas pragnienie,

Totemu zależności od zaborców zburzenia,

W słowa starej legendy się wsłuchania,

Pragnienia wolności z serc naszych uwolnienia,

 

Wielki betonowy Pałac Kultury i Nauki,

Zajmuje w świadomości Polaków współczesnych,

Miejsce kamiennej króla Popiela wieży,

Budzącej trwogę u Polan średniowiecznych,

 

I kiedyś czasów doczekamy,

Gdy ten szkaradny relikt przeszłości,

Obróci się na naszych oczach w gruzy,

Los Mysiej Wieży Króla Popiela podzieli…

 

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane 20 Stycznia przez Kamil Olszówka (wyświetl historię edycji)

[Kamil Olszówka]

@anima_corpus

I kiedyś czasów doczekamy,

Gdy ten szkaradny relikt przeszłości,

Obróci się na naszych oczach w gruzy,

Los Mysiej Wieży Króla Popiela podzieli…

[Leszczym]

@Kamil Olszówka Za ładny nie jest to fakt ten nasz Pałac Kultury i Nauki. Jest osią wielu najróżniejszych emocji. Ale mam takie wrażenie, że jakby ostatnio wrócił trochę do łask. Jakbyśmy się z tą budowlą bardziej polubili. Cóż nawet nie wiem dlaczego tak się dzieje, ale coś w tym jest. W tych trudnych i niekiedy odgórnie konserwatywnych czasach budzi się w nas jakaś przewrotność. Jakaś przekora. Jakaś zmiana dotychczasowej symboliki. Jakaś tęsknota za ubiegłym. Jakaś głębsza chęć zrozumienia i opisania tamtych czasów i zrobienia tego w sposób inny niż utarty i dotychczasowy. Ja na przykład bardzo lubię knajpy w budynku dawnego KC PZPR. Chyba ostatnio modne warszawskie miejsce. 

[Kamil Olszówka]

@Leszczym Dziękuję. Polecam także łaskawej uwadze moje poprzednie wiersze, a także mój wiersz zatytułowany ,,Stare polskie podłogi"