Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

bogowie są szaleni
i
nic
nie
mają
przeciwko nam

nie można jednak pić z nimi
wina smakującego
słońcem
i
zamienić spojrzeń
za
uroczonych
ani
słów ciepłych
wypowiedzieć z nimi
przy wieczornym cieniu
też
się
nie uda

siedzę na krawężniku
a błoto
brudzi mnie
deszcz nie ma tutaj nigdy smaku wiosny
a
jedzenie
nie jest ucztą bogów
nawet gdy
gdy
tak
mi się wydaje

nie widać mnie
zza białych, jasnych ścian
gdzie dziewczyny i chłopcy
prze
piękni
łamią konwenanse

wpatrzyłem się jednak dokładnie
w fotografie
ich
zadziwione
mną
twarze

z
rozumiałem
za
pamiętałem
za
trzymany ruch

usiądź obok mnie
to cię wyleczy
ze
sztuki

błoto
śmietniki
sadza
derwisz tańczący między szczurami
to cię uleczy
uwierz
mi
 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Chodzi tylko o to czarne tło. O nic więcej. Jest straszny kontrast. Inni milczą, bo są uprzejmi, ja nie jestem i nie milczę. Przykro mi. 

Opublikowano

@Gosława Szaleństwo nie może być normalne. I nigdy nie jest przyjemne. Ani dla oczu ani dla serc ... . Moje wiersze nie są wymyśloną gra słów. 

 

Tak. To jest celowe. Ma powodować dyskomfort.

 

 

 

@ais @ais to źle że milczą. Bo to słaby wiersz w takim razie . On ma być nieprzyjemny.

 

Bycie szaleńcem tylko pozornie jest cool. 

 

Ma razić, boleć, śmierdzieć. Niestety...

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Robert Witold Gorzkowski Ten wiersz ma w sobie coś bardzo ludzkiego, z dylematu i ciągłego pytanie o świat i własne w nim miejsce. Co czasem prowadzi do definiowania siebie przez ból i rozczarowanie. A to co nazwane łatwiej jest oswoić.
    • Czym jest miłość, czym jest wolność, czym jest Twoje przekwitanie czym jest dusza i świętości łez tłumionych rozedrganie. Czym jest krzew wyschniętych pragnień, czym jest splot przebytych zdarzeń czym jest noc, a czym poranek czym jest dzień i zmartwychwstanie. Nie wiesz tego nie wiesz wcale jakie życie niesie treści jakie mości znów posłanie jak poświęci los niewieści. Bo wciąż szukasz zależności tupiesz nogą, krzyczysz, ganisz swoją drogę przebyć prosto dziateczkami się pochwalić. I odgrażasz się niebiosom że po miłość pójdziesz boso każdą nocą w animuszu drzwi zamykasz bez przymusu. Ściskasz kraty w umysł wkładasz żywe kwiaty, robót nawał i wyciszasz pożądanie pięknych myśli niesłychanie. I znów pytasz się w pacierzu Boże czemu we mnie wierzysz bo ja sama dnia każdego odpowiadam - dosyć tego. Widzę wolność w bezsilności mam ostoję bez miłości strofy zdarte i przebrzmiałe wierzysz w klatkę - wierzę Panie!         Gdy przestaniesz w nią wierzyć wyzwolisz się.          
    • a w górach śnieg leży chyba pójdę w góry   zachłysnę się mgłami pobiegnę polami   zanurzę się w chmury na białej rubieży   napiszę o tym wiersz że kocham przecież wiesz  
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Jak to pięknie zabrzmiało. Tak naprawdę każdy podświadomie dąży do tego światła, szuka go i pragnie. Wiersz, o którym jest mowa, to most, po którym można przejść, o ile się go bezpowrotnie nie spali.
    • @Berenika97 Niesamowite studium psychologiczne dotkniętej traumą ofiary wojny. Największym dramatem tej kobiety jest konieczność pozostania na miejscu, w otoczeniu, którego każdy element jest bezlitosnym świadectwem i pamięcią.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...