jak długo musisz tu patrzeć by w końcu to dostrzec

[Pan Ropuch]

kochany napisz mi wiersz
- nie potrafię
spójrz fioletowe leśne dywany
kozice na zboczach gór
zdobądź się na pisanie
choć o mnie samej
- tak to nie działa

 

spójrz

 

w tych wersach tkwisz
cierpisz nieraz wyginasz
się w łuk prozą-poema
skraplasz sekundnikiem metronomu
krzyczysz płaczesz błagasz umierasz

 

kochany napisz mi wiersz
- gdybym tylko potrafił
spójrz spiczaste jurajskie klify
kwiecista łąka cykady
napisz coś choćby o mnie
choćby same rady

- i tym razem pas

 

spójrz

 

utkwiłem w tych wersach
cierpię tu też nieraz
za łukiem proza czasem poema
roszą sekundy metronom doskwiera
tu krzyczę płaczę błagam umieram

 

 

 

 

 

 

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Edytowane 9 Sierpnia 2022 przez Pan Ropuch (wyświetl historię edycji)

[duszka]

@Pan Ropuch  Poezja szuka chyba tajemnicy w tym, co dostrzegamy.., nie może byc więc tylko reczowym opisem, a jeśli - to tak ujętym, że nie dopowiada do końca. To niełatwe, ale pasjonujące :) Tobie, według mnie, to się w tym wierszu udało. Pozdrawiam!