Trumienna lokomotywa

[Dawid Rzeszutek]

Trumienna lokomotywa

 

Zagłodziłem się łykając treści z wiadomości

Niedosyt każe mi płakać nad całym krajem

Sznur w pogotowiu wisi, brak jest okoliczności

Ulewa pod oczami wiecznie trwa - nie ustaje

 

Trumny wszystkie podobno wygodne i miłe

Lokomotywa ciągnie długo wagony śmierci

Odciągając chorobę odciągamy marna siłę

A robak w sercu kolejny tunel do raju wierci

 

Jest nas banitów cała banda dziś wygnanych

Ponad lasów uroki i ponad rzek silne zrywy

Celów w życiu brak nam życzliwie obranych

Jedno wiem, że duch we mnie jest wciąż żywy

 

Każdy z wyrokiem gdy dojedziemy do stacji

Jak ukamienowany nędzarz wśród żebraków

Wycinamy nowe korony z gałęzi ostrej akacji

Chociaż wolimy polec w walce pośród maków

 

Cóż poradzić jak w lokomotywie jestem śmierci

Od urodzenia i innego światła nigdzie nie widzę

Zakochałem się w cierpienia Chrystusa ćwierci

Ale słyszę jak szatan się śmieje, wtem i ja szydzę

 

Słabość liścia jesiennego kruchego na wietrze

Odziedziczyłem po przodkach urosłych w lesie

Ocal mnie jednak Panie i ty najświętszy Piotrze

Bo krzyk mojego cierpienia po świecie niesie

 

Uwolnij mnie od śmierci mimo że umrę żyć będę

Uwolnij od zła demonów na plecach oddechów

Bo nędzne życie mam i ledwo wczoraj i dziś przędę

Mam problem z głowa i stan mam zły bebechów

 

Usnąłem i nadzieja trwa, że wrócę do mych bram

Do oazy bezpiecznej i spokojnej gdzie odpocznę

Czy tylko tam w raju czy będzie znajomy jakiś tam

Gdy w zimnym grobie jesienią, jak kamień spocznę

 

Autor:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Lubię to!

 

 

Komentarz

 

Udostępnij