Dobra Pamięć

[Advocatus]

"O nieznajoma ,o piękna pani,

ja wszystko darowałbym dla niej

 

Wychodziła ,aby spotkać nieznanego przechodnia.

Nie bacząc na pogodę.

Jej piękny uśmiech,

Jej piękne oczy,

Łagodziły ,tak szarość dnia,

Jak i zgiełk wielkiego miasta,

Nieznajomy był oczarowany ,

W każdym spotkaniem z piękną panią,

Lecz nieśmiałość wrodzona,

Nie pozwalała wyrazić pięknej pani,

Co przeżywa przy każdym z nią spotkaniu,

I stale myśli ,

" O nieznajoma,o piękna pani,

Ja wszystko darowałbym dla niej,"

Przyszła wiosna ,jakżeż piękna,jakżeż radosna,

Rozśpiewana przez chóry ptasie i pojedyncze ptaszęta.

Nie kończąca się symfonia wiosenna.

Wszędzie kwiaty,

Rozkwitły róże i magnolie.

W tej scenerii pojawiła się piękna pani,

Przechodzień nieśmiało powiedział witam panią,

A piękna Pani cicho powiedziała...,

Pan ma dobrą pamięć.

Nieznajomy przechodzień znowuż pomyślał

O nieznajoma,o piękna pani,

Ja wszystko darowałbym dla niej,

Cóż pozostało..

Wypada doradzić ,wam nieśmiali,

By pięknym paniom oznajmiać

Swe piękne myśli,

W imię piękna nas otaczającego.

 

 

Starszy obserwator dużego miasta i ludzi w nim

mieszkających.