Zły sen

[Kowal45]

Płyną zajadle, jak wzburzone wody,

Dusze nieczyste, upadłe, niewierne;

Dusze bluźniercze - czarcich nasień płody,

Płyną w ogniste czeluści piekielne.

 

Płyną i płyną rzesze niezliczone.

I ja za nimi, gród odwiedzić Złego.

Choć życie moje jeszcze nie skończone, 

Brnę do bram piekła śladami Dantego.

 

W oddali wrota na oścież rozwarte

Łuna z nich bije, zwodnicza, wabiąca,

W nie płyną dusze, posępne, rozdarte

I potępieńców pochód nie ma końca.

 

Stąpam po bruku. Niegdyś, dobre chęci,

Gładziły kamień drogi zatracenia.

Dziś starte szkliwo wszetecznej pamięci,

Do wieczystego prowadzi więzienia.

 

Coś mnie rzuciło w te strony odległe

I wiedzie w otchłań złowrogiego mroku,

Jako te tłumy bez wiary, uległe

Gdy pragnę zwolnić to przyspieszam kroku

 

I prę wraz z nimi ku piekielnej bramie.

Tuż nad nią napis - treść twarda jak życie

Czas tutaj panem - on zniszczy cię, złamie

Porzućcie nadzieję - którzy wchodzicie.

 

Skrzypią zawiasy zdarzeń zardzewiałych,

A pamięć miesza z teraźniejszą chwilą

Miriady przeżyć w umyśle skostniałych.

Prastare wrota złowieszczo się chylą.

 

A tłum spieniony , jak fala wezbrany,

To gaśnie nagle, to znowu przybiera;

Strzegą go widma i przez nie spychany,

W ognistą czeluść wierzei napiera.

 

Dreszcz zimny strachu na wskroś duszę wierci,

Gdy tuż za sobą szept rozwiany słyszę,

Cichy i zimny niczym oddech śmierci,

Dźwięcznym sztyletem godzi w martwą ciszę.

 

Nie bój się człecze . Jam twoje sumienie-

Rzecze przeźrocze, z wiatrem się unosząc-

Wzbić się jak Ikar chcesz? Na zatracenie?

Słońce wosk stopi zgubę ci przynosząc.

 

I mnie unosi złotą nicią więzi,

Z dala od łuny bijącej z ościeży

J bruku drogi - pełnym dobrych chęci,

Którą wabiony, duszny pochód bieży.

 

Z dala od gniewu, zazdrości i zdrady,

Wyżej i wyżej w nieboskłon szeroki.

Od potępieńczej straceńców parady,

Gdzie nierozważne mnie zawiodły kroki.

 

Lecz wicher nagły, bez żadnej przyczyny.

Zrywa złocistą nić sumienia pieczy;

Strąca mnie w wądół - bym odkupił winy-

Tu, gdzie swój żywot wiedzie ród człowieczy.

 

Tu -  gdzie nie wszystkie grzechy odpuszczone.

Gdzie dusza grzęźnie w bagnisku szarości.

Moje jedyne Piekło zasłużone - 

Boska Komedia... Z mej teraźniejszości.