Bach!

[Fugas]

Byli nieprzytomni,

pokierowały nimi żądze. 
Powpadali jak śliwki w kompot: 
w nieudane małżeństwa, w kredyty, 
w listę danych obietnic, w biznesy które nie cieszą i przychodzą straszyć w środku nocy. 

 

Poplątani, w kłęby spraw, których początek 
dawno się zatarł. 
Jak ma w zwyczaju: 
w miarę upływu czasu, a świetny z niego pływak i ludzkiego przyzwyczajenia. 

 

Nikt już nie pamięta o odważnych pomysłach i błysku w oku na myśl o ich spełnieniu. 

Człowiek... 
ledwo wyfrunął z gniazda i bach! 

 

Teraz wydaje się być to mrzonką i naiwnością dziecięcia, 
fruwać wolno i wysoko może tylko ptak. 

 

Nie człowiek, on jest z ciężkiej gliniastej ziemi. 

Edytowane 10 Czerwca 2022 przez Fugas (wyświetl historię edycji)

[jan_komułzykant]

Fakt, z życiem można nawet ujść, do tego często całkiem przybitym.

Cóż, nie każdy umie pokonać siłę ciążenia. Smutny wiersz, ale niegłupi

- dobrze zaobserwowane sytuacje :)

Pozdrawiam.

[Fugas]

@jan_komułzykant dzięki! 

Serdeczności;)