Gorzko, gorzko!

[Lidia Maria Concertina]

Po nocach - spokój tłucze się po mnie dosadnym echem. 

Nie, nie martwią mnie wizje przyszłości żebranej na ulicach, nie boję się grzebania po śmietnikach, bo pusta kieszeń to inspirująca przestrzeń, którą należy zapełniać na miarę możliwości (biletami na mecz, gdzie kibicują wyłącznie "życzliwi") 

 

Nie trapi mnie także kwestia depresji i innych chorób odzwierzęcych - generowanych przez ludzkie stwory. 

Eufemistycznie, znając prawdziwą  "wartość" tych oportunistycznych chorągiewek wiem, że łopoczemy w dość mocno  innym kierunku. W dość mocno innym świecie. 

 

Obalam stereotyp, "że  warto": być obijanym, szarganym, na łasce - cudzych nastrojów, widzimisię, wymagań, próśb o czas, porzuceń i powrotów 

 

To bzdura: kim jesteś - królem? Bogiem? Co takiego masz do dania, że stawiarsz się w pozycji wyższości?
Dla mnie? Nic. 

Dlatego omijam cię szerokim łukiem - "człowieku" 

Do swego egzystencjalnego gniazdka przynosisz w dziobie raz glistę, innym razem - tłustą żmiję
Nie, nie częstuj - jestem najedzona.

 

Starości - nie boję się, bo pewnie jej nie dożyję
A jeśli - to kupię sobie Wielki Wóz - bo bardzo lubię przejażdżki za miasto ...