Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Jechał w strasznym tłoku, będąc raz w Warszawie.

Nie mogąc się ruszyć, spytał w nagłej sprawie:

- Czy ktoś teraz grzebie w uchu?

- Ja, bo mam dyskomfort słuchu.

- Bardzo proszę robić to w swoim, łaskawie.

Opublikowano

Limeryk przyciąga już samym tytułem, chyba dzięki sile nośnej sztuki A Streetcar Named Desire (Tramwaj zwany pożądaniem) T.Wiliiamsa.

 

Trochę mnie gryzie połączenie: będąc... nie mogąc, ale może tak właśnie ma gryźć. Poza tym to całkiem zabawna historia, nie mająca oczywiście nic wspólnego z rzeczywistością, no ale limeryki to nie sprawozdanie z meczu.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Pozdrawiam serdecznie.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziś może już mniej, ale drzewiej tak było, że ktoś z mniejszej miejscowości czuł duży respekt w stosunku do mieszkańców dużych miast, traktując ich wręcz jako lepszych; stąd zamierzona w limeryku nadmiarowa grzeczność. Świetnie wyczułaś ten klimat.

Dziękuję i ściskam Elfiku :)

 

Jeśli Miś pomylił ule,

peel poczuł niezłe bóle.

 

Dzięki Klipie za wspólną, dobrą zabawę :)

 

Co wygrzebał, to wygrzebał,

jeszcze zanim się wyglebał.

 

Dziękuję Rolo i trzymaj się :)

 

Nic tak nie zbliża par nawzajem,

jak jazda warszawskim tramwajem.

Słuszna uwaga Kapi, bo to niezamierzony "gryzak". To ułomność mojego warsztatu, o której zapominam, żyjąc co roku przez kilka miesięcy w klimacie obcego języka. Oczywiście, każdy może sobie wstawić zamiast będąc raz - turysta, przechodzień czy dowolnie inne, pasujące słowo.

Bardzo dziękuję Kapi, za rzeczowe komentarze i serdecznie pozdrawiam :)

 

Mnie już znowu woła wielki świat, więc korzystając z tej sposobności, chciałbym Wam gorąco podziękować za wizyty pod moimi absurdałkami oraz wszystkie merytoryczne, miłe i zabawne wpisy. Wszystkim Forumowiczom, życzę dalszej dobrej lub lepszej zabawy i sprzyjającej weny. Będę poza Zieleniakiem przez ponad pół roku, zatem do poczytania w 2023, jeśli los pozwoli.

Jeszcze raz - serdeczności i uśmiechy dla wszystkich :)

s

 

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Roma 'Gdyby rok schowany był w zegarze, jesień byłaby magiczną godziną'. Dziękuję ,pozdrawiam. 
    • @Berenika97 Bereniko, muszę chyba więcej pisać, bo tak ładnie komentujesz :) @viola arvensisDzięki, Violu, no widzisz, kwitnie nawet jesienią :)
    • Życie.... To ròwnia pochyła Z tym że człowiek Nie powinnien po niej się staczać Lecz piąć się do gòry.  
    • My, ława przysięgłych — głos ludu: Uznajemy tego oto osobnika, obwiesia, Winnym skradzenia w podstępny sposób Całusa od panny tutaj oto zapłakanej.   A było to zuchwalstwo pierwszego stopnia. Sąd podjął decyzję i skazuje łobuza: Na dożywotnie, bez prawa do ułaskawienia, Obdarowywanie poszkodowanej bukietem róż.   Noszenie jej na rękach o każdej porze dnia i nocy, Bez mrugnięcia okiem i sapania z bólu. Chłopcze, wyrok jest surowy i czeka cię ciężka dola. Do lochu nie trafisz — a teraz zmykaj do kwiaciarni!   Pani Jolu, proszę najpiękniejszych kwiatów, Ile tylko dźwignę na plecach chuderlaka, Takich, żeby Ewka nie zrzuciła mnie ze schodów. Oj, dziwaku, nie ilością, lecz symbolem   Podkradniesz się do serca lubej — popatrz: Oto czarodziejska żółta róża, cudna, rozwinięta; Niesie z sobą moc uczuć, przyjaźni, pamięci. Biegnij i to chyżo, niech ci się szczęści!   Kamykiem w okno pyk, pyk; firanka się uchyla, Widać gest podrzynania gardła — brryy. Cóż, postoję pod blokiem, może zagram na grzebieniu, I zaśpiewam coś o kropeczkach lub mydełku Fa.   Pierwsza gwiazdka zaraz wzejdzie, czas do domu, Pochlipać w poduszkę; nagle: „a ty, gdzie, gamoniu?” Słychać, i łups! tupnięcie nogą: „aresztuję cię! Ręce do góry! teraz to ja będę kraść całusy...”  
    • @Annna2 Stworzyłaś niezwykłą podróż przez czas i przestrzeń, gdzie lew z Pireusu staje się przewodnikiem po całej cywilizacji śródziemnomorskiej i europejskiej. Naturalnie splatasz w tej wizji starożytność z nowoczesnością. Szczególnie poruszający jest moment przejścia od tego przemierzania świata do intymnego "narwij agrestu" – ta nagła zmiana skali, od wielkiej historii do prywatnego, zmysłowego wspomnienia, jest bardzo poetycka. Lew z runami losów na łapach to piękna metafora tego, jak nosimy w sobie całą przeszłość, wszystkie miejsca i doświadczenia. A na końcu – "pięć sekund już lwu z Pireusu to za mało" – ma w sobie melancholię przemijania. Twój wiersz oddycha historią, ale jest równocześnie bardzo współczesny w swoim niepokoju i nienasyceniu. Ciekawa jestem kontynuacji. Pozdrawiam.   
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...