Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Wiersze to pisał Norwid
Leśmian i ksiądz Twardowski
i ja się czasem staram
najczęściej brak mi gwoździ

 

zbijam te swoje teksty
naprędce na odczepne
byle swej ulżyć wenie
więc są nie najpiękniejsze

 

ze mnie to rymokleta
i wcale się nie wstydzę
najczęściej w toaletach
utwory swoje piszę

 

jestem jak koprofagi
roztocza albo grzyb
mnie się nie pozbędziesz
więc musisz ze mną żyć

 

najlepiej jeśli w zgodzie
inaczej będzie źle
już ja ci tak dokopię
że w pięty pójdzie twe

 

 

*

z dedykacją dla Henryka

co to trudnych tematów w swoich tekstach  nie unika  

 

Opublikowano

Pisanie jest jak seks: większość to robi, żeby sobie ulżyć, rozładować się, a nie w celu stworzenia czegoś konkretnego.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Życzę porywającego pisania.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @andrewPiękne przesłanie. 
    • O dalszej perspektywie nic nie wiemy, lecz wciąż możemy mieć nadzieję, że katastrofa nie wydarzy się wcale... Niestety, nieodpuszczanie to przeczucie nieuchronności, i w tym kontekście owszem - jest pesymizm. Co do zmiany na lepsze - z punktu widzenia podmiotu ulegającemu katastrofie - nie ma takiej opcji.
    • Przed lustrem stroję głupie miny, Krawat supłam w dziwne zwoje. Księgi węzłów studiowałem, Nawet tych żeglarskich, jak u wikingów.   Na kolanie windsorski sobie sprawię. Kręcę, majtam niczym lassem. Jak wąż, spod palców ucieka bestia. Umrę, nie dam rady; oświeciło mnie!   Do szafy pędzę dziadkowej, Tak, imprezowy jest śledź na gumce. Zakładam na szyję – pstryk! strzeliło, Pasuje jak ulał do krzywej gęby.   Czas przed kobierce stawać ślubne, Ale, ale... fizjonomia nieogolona! Co tam, przygwiazdorzę na Rumcajsa. No i po robocie – obrączki błyszczą na palcach.   Pod świątynią ryżem nas obdarowują, Z dalekiej Azji pewnie to wycieczka. Bal był piękny, bo bez alkoholu – bleee. Tort nie upadł na podłogę, pełny sukces.   Po nocy poślubnej luba moja W poprzek łoża się wyciąga: „Niech cię dorwę!” – przez sen woła, Ja, dywanem okryty, udaję, że mnie nie ma.   Pięknie się zaczyna nowa droga życia. „Misiu, jak się spało? nogi mi rozmasuj. Tańce mnie czekają, suwak w sukni zapnij. Nie tak, skarbie, zaraz dam po łapach!   Na parkiecie pokażemy, co z nas za tancerze, Aż gumy w majtkach nam popękają.” Złączył nas węzeł małżeński – o, ironio! Oby nie gordyjski… a tu jeszcze poprawiny.
    • @Berenika97      dziękuję:) więc wszystkiego pięknego życzę :)
    • @Berenika97 Bardzo dziękuję za ocenę i tak dokładną i szczegółową analizę wiersza."Zator" jest wierszem, który łączy w sobie dekadentyzm, fatalizm, turpizm i surrealizm w świecie dostojewszczyzny - nieczułych oczu i uszu świata. Beznadziei i upadku przestrzeni. Most i skok z jego szczebli do lodowatej rzeki spełniają funkcję wyzwolenia, nieuchronnosci czynu przez fatum jak i bramy pomiędzy tym co doczesne a surrealistyczne. Motyw ożywienia trupa ma właśnie taki cel. Zostać z czytelnikiem na zawsze.  W najciemniejszych zakamarkach dusz ludzkich czuję się jak w domu.  Dla mnie to najlepszy komplement od Czytelnika, że moje teksty zostają z nim na bardzo długi czas. Bardzo dziękuję.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...