Z PUNKTU ODNIESIENIA DO ABSTRAKCJI PARABOLICZNEJ
-
Ostatnio w Warsztacie
-
Waldemar_Talar_Talar 14 069
dlaczego wiatru nie widać
czemu słyszymy echo
dlaczego boimy się śmierci
czemu nie widzimy Boga
dlaczego słońce nie gaśnie
czemu rzeka nie płynie w tył
dlaczego wymyślono zdrady
czemu służą złość i łzy
dlaczego człowiek jest mądry
czemu czasem głupieje
dlaczego żółw tak długo żyje
czemu nie żyjemy tyle my
dlaczego podczas śmiechu
po twarzy płynną łzy
dlaczego nie wszyscy umieją
rozumieć wiersze
to nie są dziecinne pytania
błądzimy w nich także my
3
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 30 odpowiedzi
- 664 wyświetleń
-
- 24 odpowiedzi
- 280 wyświetleń
-
- 21 odpowiedzi
- 1 239 wyświetleń
-
- 19 odpowiedzi
- 293 wyświetleń
-
- 17 odpowiedzi
- 398 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez andrew · Opublikowano
spotkało się zimno i deszcz a ja ja rowerem do pracy trochę daleko czterdzieści kilometrów ufam że… spojrzenie w górę rozmowa z... nie lubię znajomości czasami jednak... cuda się zdarzają wystarczy wierzyć ruszam samochód zostaje w garażu 11.2024 andrew Czy zmoknę… -
Przez andrew · Opublikowano
@Jacek_Suchowicz Super bajka Miło zasnąłem Pozdrawiam serdecznie Miłego dnia -
Przez Arsis · Opublikowano
Opływa mnie woda. Krajobraz pełen niedomówień. Moje stopy. Fala za falą. Piana… Sól wsącza się przez nozdrza, źrenice... Gryzie mózg. Widziałem dookolnie. We śnie albo na jawie. Widziałem z bardzo wysoka. Jakiś tartak w dole. Deski. Garaż. Tam w dole czaiła się cisza, choć słońce padało jasno i ostro. Padało strumieniami. Przesączało się przez liście dębów, kasztanów. Japońskie słowo Komorebi, oznacza: ko – drzewo lub drzewa; more – przenikanie; bi – słoneczne światło. A więc ono padało na każdy opuszczony przedmiot. Na każdą rzecz rzuconą w zapomnienie. Przechodzę, przechodziłem albo bardziej przepływam wzdłuż rzeźb... Tej całej maestrii starodawnego zdobienia. Kunsztowna elewacja zabytkowej kamienicy. Pełna renesansowych okien. Ciemnych. Zasłoniętych grubymi storami. Wyszukana sztukateria... Choć niezwykle brudna. Pełna zacieków i plam. Chorobowych liszai... Twarze wykute w kamieniu. Popiersia. Filary. Freski. Woluty. Liście akantów o postrzępionym, dekoracyjnym obrysie, bycze głowy (bukraniony) jak w starożytnej Grecji. Atlasy podpierające masywne balkony… Fryz zdobiony płaskorzeźbami i polichromią. Metopy, tryglify. Zawiłe meandry… Wydłużone, niskie prostokąty dające możliwość rozbudowanych scen. Nieskończonych fantazji. Jest ostrość i wyrazistość świadcząca o chorobie umysłu. O gorączce. Albowiem pojmowałem każdą cząstkę z pianą na ustach, okruch lśniącego kwarcu. I w ostrości tej jarzyła mi się jakaś widzialność, jarzyło jakieś uniesienie… I śniłem na jawie, śniąc sen skrzydlaty, potrójny, poczwórny zarazem. A ty śniłaś razem ze mną w tej nieświadomości. Byłaś ze mną, nie będąc wcale. Coś mnie ciągnęło donikąd. Do tej feerii majaków. Do tej architektonicznej, pełnej szczegółów aury. Wąskie alejki. Kręte. Schody drewniane. Kute z żelaza furtki, bramy... Jakieś pomosty. Zwodzone nad niczym kładki. Mozaika wejść i wyjść. Fasady w słońcu, podwórza w półcieniu. Poprzecinane ciemnymi szczelinami puste place z mżącymi pikselami wewnątrz. Od nie wiadomo czego, ale bardzo kontrastowo jak w obrazach Giorgio de Chirico. Za oknami twarze przytknięte do szyb. Sylwetki oparte o kamienne parapety. Szare. Coś na podobieństwo duchów. Zjaw… Szedłem, gdzieś tutaj. Co zawsze, ale gdzie indziej. Przechodziłem tu wiele razy, od zarania swojego jestestwa. Przechodziłem i widzę, coś czego nigdy wcześniej nie widziałem. Jakieś wejścia z boku, nieznane, choć przewidywałem ich obecność. Mur. Za murem skwery. Pola szumiącej trawy i domy willowe. Zdobione finezyjnie pałace. Opuszczone chyba, albo nieczęsto używane. Szedłem za nią. Za tą kobietą. Ale przyśpieszyła kroku, znikając za zakrętem. Za furtką skrzypiąca w powiewie, albo od poruszenia niewidzialną, bladą dłonią. W meandrach labiryntu wąskich uliczek szept mieszał się z piskliwym szumem gorączki. Ze szmerem liści pożółkłych, brązowych w jesieni. Uschniętych... * Znowu zapadam się w noc. Idę. Wyszedłem wówczas przez szczelinę pełną światła. Powracam po latach w ten mrok zapomnienia. Stąpam po parkiecie z dębowej klepki. Przez zimne pokoje, korytarze jakiegoś pałacu, w którym stoją po bokach milczące posągi z marmuru. W którym doskwiera nieustannie szemrzący w uszach nurt wezbranej krwi. Balet drgających cieni na ścianach, suficie… Mojej twarzy... Od płomieni świec, które ktoś kiedyś poustawiał gdziekolwiek. Wszędzie.... Wróciłem. Jestem… A czy ty jesteś? Witasz mnie pustką. Inaczej jak za życia, kiedy wychodziłaś mi naprzeciw. Zapraszasz do środka takim ruchem ręki, ulotnym. Rysując koła przeogromne w powietrzu, kroczysz powoli przede mną, trochę z boku, jak przewodnik w muzeum, co opowiada dawne dzieje. I nucisz cicho kołysankę, kiedy zmęczony siadam na podłodze, na ziemi... Kładę się na twoim grobie. (Włodzimierz Zastawniak, 2024-11-25) -
-
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się