Zwierz, co wychodzi z boru

[Arsis]

Coś się porusza w dali,

Coś szeleści w kniei.

Stąpa równo w mroku korzeni i krzaków, jakimś chodem ciężkim –

Słoniowatym.

Nikt go jeszcze nie widzi, nikt go nie zna, nie rozumie.

Nikt go jeszcze nie widzi,

Nawet on sam w kałuży – siebie spostrzeże po raz pierwszy.

 

I tuż, niespodziewanie – wysuwa z boru łeb – rogaty.

Unosi w górę. Widać,

Jak wdycha powietrze wilgotnymi nozdrzami.

I łypie ślepiami, i kręci nimi bezrozumnie,

Aż świat cały – chwieje się po bokach.

I on sam się chwieje, ciągnąc po trawie swoje cielsko kostropate.

Sapie, mruczy i parska,

Kiedy widzi siebie w kałuży. 

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2015-04-05)

[staszeko]

Straszne, tajemnicze, ale: nastrojowe! Chyba wiem co się za tym kryje, lecz nie zdradzę.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pozdrawiam serdecznie.