Panele

[Lidia Maria Concertina]

Wielu ludzi dzwoni do mnie z zapytaniem czy i kiedy zamierzam popełnić samobójstwo. 
Odpowiadam wprost, że nie wiem.
Przecież mogę je popełnić nieświadomie, więc skąd mam wiedzieć?
A mogę też go nie popełnić w ogóle - więc tym bardziej. 

 

Samotny seans kinowy na obryzganej resztkami jajecznicy ścianie. 

Kapucynka w donicy z jednolistnym fikusem... 

Mosiężny klosz, czy może szklany? 

I fosa łzami płynąca - chcesz zajrzeć dziś wieczorem?

Nie zapraszam, to bardzo lichy bastion. 

Skruszymy się razem, nie chcesz tego. 

 

Czy wiesz, jak kochała Sylwia Plath? 

Nie, nie płakałam "na filmie."

Nie - bo uważam, że ludzi trzeba wybierać starannie. 
Miłością z równoczesnym jej brakiem.
Od wielu lat wyznaję zasadę, że nie należy wybierać ludzi - wcale.

(Płakałam za to "przy książce.") 

 

Miłości? Mają konsystencję koronkowych troczków. 
Misterne i czułe, lecz gdy się zerwą, nie odczuwam tego ...
WCALE.

 

Ciało i zapach i smak, jaki  doskonale znam ... 
Swojski, swój i kochany... 

Też "znasz to tak dobrze"?

Wiążesz na dziesięć słupłów. A potem dusicie się oboje. 

Miłość - uwiązana desperacją i siłą. 

A statystycznie - wylewka w co trzecim domu. Czy nawet - fundament. 

Jaki solidny!

 

Dlatego wolę podglądać wieczory w oknach blokowisk, nie w strzeżonych villach. 

Mentalnie: śpię na wycieraczce.
Diabeł zarzuca mi na szyję ogon. 
Serce - zastawiam w lombardzie, ale ważny jest krwioobieg duszy.
Zostaje we mnie.

 

W ustach lądują wszystkie złe myśli, czyli WSZYSTKIE myśli. 
My, ludzie, tak już mamy.
Zastanawiam się, czy powstanie dla nich jakieś mauzoleum:
 dla myśli złych, ale z prawdą, no i - z duszą! 

 

(Oj troczek chyba się poluzował! 

Od tych wszystkich solennych "ciekocham"...)

 

Sznuruję buty, sznuruję usta.

Milczeniem - buduję dom.