pieśni wędrowne

[arkadius]

pieśni gusanów z górnego karabachu i erewania

są jaskółkami tęsknymi w duduku melancholii,

w skrawkach ze wzgórz - zielonego orientu.

w księgach świętych opiewają serce góry ararat,

dni walki i chwały, i ten kamyk przydrożny

co nikomu nie był potrzebny też przywołują.

 

metalowy bębenek w którym biały kruk i gołębica,

serafiny nucą pieśń nad pieśniami.

poemat elegie miłosną z czarnego ogrodu,

domu który ma okno z widokiem na miasto.

w którym cherubiny niebiańscy kronikarze

rozdają dojrzałe arbuzy i winogrona darmo.

 

widziałem jak w przestrzeni stoku noe

na osiołku zmierzał do stóp góry potopu,

by uratować ród ludzki w dniu gniewu.

kobiece łzy urodzą dwie rzeki spośród

czterech rzek edenu, gdy deszcz

noc czterdziestą będzie tłukł o szyby.

 

myślę że stary brodaty bóg da się udobruchać

i rozjaśni niebo niemodną tęczą.

która ponoć już wierszom nie przystoi,

tak samo jak dziecku pociąganie za bujne

kędziory twojej białej brody.