Miała takie smutne oczy

[Arsis]

przechodziła obok

w milczeniu

 

omiatając mnie przez chwilę melancholią spojrzenia

 

narastał mrok

 

przechodziła pod naporem mrozu który sypał w twarz ostrymi jak nóż kryształkami lodu

 

brnęła w śnieżnych zaspach w tym bezkresie pól

 

jej przyprószoną sukienkę

rozrywał wiatr

rozwiewał włosy

 

tuliła się do powietrza

nie mającego w sobie

― już nic z błękitu atmosfer

 

widziałem odsłonięte ramię bose stopy

i ten krok za krokiem w coraz niższym pochyleniu

 

miała przed sobą

wieczność całą

― i za sobą ją miała

 

przechodziła obok niosąc skostniały zarys swojej śmiertelności

 

tak bardzo martwa

 

― od zawsze ― martwa

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2015-10-11)