Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Taki jeden Homo sapiens


Rekomendowane odpowiedzi

@Henryk_Jakowiec Bilet wilczy dla tyrana,
                                    dla narodu krwawa rana,
                                    szubienica to jest droga,
                                    bez biletu - o laboga!

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Henryk_Jakowiec Tylko powiedz jak to zrobić,

                                    aby rysy nie wyżłobić,

                                    na historii, na ludzkości,
                                    wartość życia, gniazdo mości.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Henryk_Jakowiec Dziwek tylko mi zabrakło,
                                    aby było na wskroś czarno.

                                    Polityka... stara ku..a
                                    ja bym wszystkim jaja urwał!

Miłego dnia Heńku, humor mi zardzewiał po rannej informacji z Ukrainy.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Przyszło żyć nam w takich czasach,

że być może przyjdzie w lasach

żyć w ziemiankach jak przed laty

- póki rządzi durnowaty.

 

 

Zrób wyjątek, odpuść sobie

nie wyrywaj mej osobie

bo choć piasek już w nich zgrzyta

to czasami chce kobita.

 

Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Henryk_Jakowiec W Sowich Górach jaskiń mnóstwo,

                                    więc wynajmę jakieś Rise,
                                    reszta niech się z sobą gryzie,
                                    wezmę razem moje bóstwo.

                                    Prosisz Heniu o wyjątek...

                                    boisz się o przyrodzenie?
                                    Bo z próżnego nie nalejesz,
                                    tasak biorę... będę w piątek.

Miłego i zdrowego dnia Henio.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Henryk_Jakowiec Jak mi radzisz, więc tak zrobię,

                                    ciach...  poleci na podłogę,
                                    lecz na Tobie też wymogę...
                                    Twój też spadnie na podłogę.

Jakby co Heńku to rym homonimiczny.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Henryk_Jakowiec A z zaliczką, wiesz co zrobić,

                                   bełta kupić i do przodu,
                                   wychlasz wszystko do porodu,
                                   a żydowi ryja obić...

                                   W pysk dostanie, to za procent,
                                   wody dolał psi farfocel,

                                    chyba że nowa zaliczka

                                    od prawnuka już Ci wciska.
 

Niech żyje Ukraina.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Henryk_Jakowiec Do roboty zatem Heniu...

                                    bo zaliczka święta sprawa,

                                    do apteki, trzeba działać,
                                    tylko przy wkładaniu, wceluj!

 

                                    Nie wydolisz dupa z tyłu,
                                    a naczynia jak postronki?
                                    Serce bowiem krwi poskąpi,
                                    zawał... weź się chłopie zmiłuj!
 

Nadużywanie... czasem płakanie Henio.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wiersz na forum jest własnością

już nie moją, więc bez lęku

można nawet jemu dodać

kilka słów i brzmienie dźwięków.

 

Ja nie roszczę sobie prawa

bo to wytwór mojej weny

wiersz pobędzie ze dni parę

potem zdmuchną go ze sceny.

 

Pozdrawiam

 

Ten wiersz oprócz forumowiczów czyta mojm małżonka, kilku znajomych a potem do segregatora z myślą a może kiedyś ktoś tam...

Jak najbardziej można go przesłać innym osobom.


 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie tak szybko, bo wiadomo

że co szybko miernym bywa

najpierw dworzec, pasażerka

zwolna już lokomotywa

 

rusza tak jak to opisał

Tuwim Julek by za chwilę

łykać oprócz tych pigułek

po tej pierwszej dalsze mile.

 

Potem to już... nie dopowiem

założono mi kaganiec

przytrzymano też na smyczy

bym się nie rwał jak narwaniec.

 

Pozdrawiam

Może trafi na salony

może komuś przypnie szpilę

aby ten ktoś zapamiętał

- przecież były takie chwile.

 

Może ktoś uroni łezkę

lub lawiną śmiechu zjedzie

może go przeczyta innym

mówiąc słuchaj, że sąsiedzie.

 

Pozdrawiam

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Henryk_Jakowiec Łykać mile, to mi pasi,
                                   tylko wole na piechotę.
                                   Co zobaczę w wiersze wplotę,

                                    a jak wejdę zaś frykasik.

 

                                    A parowóz zostaw w domu,
                                    po co komu, kupę złomu.
                                    Ale nie mów nic nikomu,
                                    niech pilnują swego sromu.
 

Miłego wieczoru.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • spotkało się zimno i deszcz   a ja ja rowerem do pracy trochę daleko czterdzieści kilometrów ufam że…   spojrzenie w górę rozmowa z... nie lubię znajomości czasami jednak...   cuda  się zdarzają  wystarczy wierzyć ruszam samochód zostaje w garażu   11.2024 andrew Czy zmoknę…
    • @Jacek_Suchowicz Super bajka Miło zasnąłem    Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 
    • Opływa mnie woda. Krajobraz pełen niedomówień. Moje stopy. Fala za falą. Piana… Sól wsącza się przez nozdrza, źrenice... Gryzie mózg. Widziałem dookolnie. We śnie albo na jawie. Widziałem z bardzo wysoka.   Jakiś tartak w dole. Deski. Garaż. Tam w dole czaiła się cisza, choć słońce padało jasno i ostro. Padało strumieniami. Przesączało się przez liście dębów, kasztanów.   Japońskie słowo Komorebi, oznacza: ko – drzewo lub drzewa; more – przenikanie; bi – słoneczne światło.   A więc ono padało na każdy opuszczony przedmiot. Na każdą rzecz rzuconą w zapomnienie.   Przechodzę, przechodziłem albo bardziej przepływam wzdłuż rzeźb...   Tej całej maestrii starodawnego zdobienia. Kunsztowna elewacja zabytkowej kamienicy. Pełna renesansowych okien.   Ciemnych. Zasłoniętych grubymi storami. Wyszukana sztukateria...   Choć niezwykle brudna. Pełna zacieków i plam. Chorobowych liszai...   Twarze wykute w kamieniu. Popiersia. Filary. Freski. Woluty. Liście akantów o postrzępionym, dekoracyjnym obrysie, bycze głowy (bukraniony) jak w starożytnej Grecji.   Atlasy podpierające masywne balkony… Fryz zdobiony płaskorzeźbami i polichromią.   Metopy, tryglify. Zawiłe meandry…   Wydłużone, niskie prostokąty dające możliwość rozbudowanych scen.   Nieskończonych fantazji.   Jest ostrość i wyrazistość świadcząca o chorobie umysłu. O gorączce.   Albowiem pojmowałem każdą cząstkę z pianą na ustach, okruch lśniącego kwarcu. I w ostrości tej jarzyła mi się jakaś widzialność, jarzyło jakieś uniesienie… I śniłem na jawie, śniąc sen skrzydlaty, potrójny, poczwórny zarazem.   A ty śniłaś razem ze mną w tej nieświadomości. Byłaś ze mną, nie będąc wcale.   Coś mnie ciągnęło donikąd. Do tej feerii majaków. Do tej architektonicznej, pełnej szczegółów aury.   Wąskie alejki. Kręte. Schody drewniane. Kute z żelaza furtki, bramy...   Jakieś pomosty. Zwodzone nad niczym kładki.   Mozaika wejść i wyjść. Fasady w słońcu, podwórza w półcieniu.   Poprzecinane ciemnymi szczelinami puste place z mżącymi pikselami wewnątrz. Od nie wiadomo czego, ale bardzo kontrastowo jak w obrazach Giorgio de Chirico.   Za oknami twarze przytknięte do szyb. Sylwetki oparte o kamienne parapety.   Szare.   Coś na podobieństwo duchów. Zjaw…   Szedłem, gdzieś tutaj. Co zawsze, ale gdzie indziej.   Przechodziłem tu wiele razy, od zarania swojego jestestwa.   Przechodziłem i widzę, coś czego nigdy wcześniej nie widziałem.   Jakieś wejścia z boku, nieznane, choć przewidywałem ich obecność.   Mur.   Za murem skwery. Pola szumiącej trawy i domy willowe. Zdobione finezyjnie pałace. Opuszczone chyba, albo nieczęsto używane.   Szedłem za nią. Za tą kobietą.   Ale przyśpieszyła kroku, znikając za zakrętem. Za furtką skrzypiąca w powiewie, albo od poruszenia niewidzialną, bladą dłonią.   W meandrach labiryntu wąskich uliczek szept mieszał się z piskliwym szumem gorączki.   Ze szmerem liści pożółkłych, brązowych w jesieni. Uschniętych...   *   Znowu zapadam się w noc.   Idę.   Wyszedłem wówczas przez szczelinę pełną światła. Powracam po latach w ten mrok zapomnienia.   Stąpam po parkiecie z dębowej klepki. Przez zimne pokoje, korytarze jakiegoś pałacu, w którym stoją po bokach milczące posągi z marmuru.   W którym doskwiera nieustannie szemrzący w uszach nurt wezbranej krwi.   Balet drgających cieni na ścianach, suficie… Mojej twarzy...   Od płomieni świec, które ktoś kiedyś poustawiał gdziekolwiek. Wszędzie....   Wróciłem. Jestem…   A czy ty jesteś?   Witasz mnie pustką. Inaczej jak za życia, kiedy wychodziłaś mi naprzeciw.   Zapraszasz do środka takim ruchem ręki, ulotnym.   Rysując koła przeogromne w powietrzu, kroczysz powoli przede mną, trochę z boku, jak przewodnik w muzeum, co opowiada dawne dzieje.   I nucisz cicho kołysankę, kiedy zmęczony siadam na podłodze, na ziemi...   Kładę się na twoim grobie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-11-25)    
    • Ale dlaczego więźniarką ZIEMI?
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...