Skazani na fascynację

[Leszczym]

 

Lepsza czy gorsza sztuka jest najczęściej samotnością. Samotnością wyniesioną niekiedy do entej potęgi. Samotnością koniecznością. Kosmiczną, marsjańską wręcz samotnością. Mam nawet niekiedy wrażenie, że sztuki niesamotne relatywnie nam wszystkim gorzej wychodzą aczkolwiek i chyba na szczęście zdarzają się wyjątki. Wyjątki są dla nas wręcz zbawieniem, bo nie tylko potwierdzają reguły, ale potrafią nas zwieść szansą jakąś i przekonywać do poszukiwań. Samotność sztuki bowiem jakże często nie poszukuje niczego innego jak właśnie ucieczki jakiejś przed samotnością. Cóż z tego że, jakże za często nie potrafi jej odnaleźć?

 

Nieznający się na rzeczy powyższej tezy nie mogą, nie potrafią lub nie chcą zrozumieć. Hm, chyba jest jeszcze w przyrodzie coś takiego jak prawo do niezrozumienia, choć to coraz bardziej dyskusyjna teza. Wielu z naszego otoczenia chce bowiem nas przekonać, że takiego prawa nie mamy i mamy wszystko zrozumieć, bo przecież możemy tu i tam doczytać. Bo jesteśmy odpowiedzialni. Bo możemy pojąć. Niektórzy nie potrafią zrozumieć i przyznaję, że i ja do nich niekiedy się zaliczam, że kwestia zrozumienia jest bardzo poważnym, wielowymiarowym i wielowątkowym zagadnieniem. Ci co nas nie potrafią zrozumieć nie uprawiają jakoś szczególnie sztuki, bo są wiecznie zajęci rzeczywistością i miłością. Mam wrażenie, że ostatnio więcej pracują, a im więcej tak czynią tym robi się większe zamieszanie, z czym można zresztą jako żywo dyskutować. Są nam potrzebni, bo czasem ich napadnie w bliżej nieokreślonej tęsknocie, aby kupić sztukę. Aby się z nią zaznajomić. Aby nas choć trochę objąć. Aby odnaleźć siebie w nas. I tak dalej i dalej, za co ktoś mnie zaraz ochrzani, no bo jak to tak mówić otwarcie, że czyni się sztukę dla pieniędzy. Nieważne. Oni są również dla nas ważni, bo niosą całe kilogramy inspiracji i bywają niekiedy przykładem, a nawet antyprzykładem. My też potrzebujemy zrozumieć, a łatwo jest czasem coś lepiej pojąć na cudzych błędach. Zresztą w przyrodzie występuje milion pięćset zagadnień, których właściwie nie sposób zrozumieć, a można ewentualnie tylko lepiej lub gorzej próbować tak uczynić. 

 

W związku z powyższym bardzo Was proszę śnijcie i mi o tym potem opowiedzcie lub napiszcie. Zdarzyć się może, że na powyższej podstawie coś napiszę, ba zdarzyć się może że z sensem, aczkolwiek tym z mniejszych. Zresztą coraz częściej uciekam od sensu, bo ten traci dla mnie coraz bardziej na znaczeniu. Złożony proces odchodzenia od sensu trwa we mnie ustawicznie i systematycznie postępuje, z czego jestem coraz bardziej zadowolony. Czasem sobie pomyślę, że właśnie prawo do bezsensu jest moją wolnością i moim planem na przyszłość. 

 

Mnie ten świat skazał na kilka lat paru fascynacji. Fascynacji przeważnie w bardzo niewielkim stopniu zasługujących na miano spełnienia. Moja apelacja w tym zakresie została pominięta, pomięta i wyrzucona do kosza. Nawet mój sędzia jej tekstu już zupełnie nie pamięta. Bo ja wiem może kiedyś jeszcze wniosę kasację, albo lepiej zapodam jakąś skargę nadzwyczajną?

 

Dzięki Wam w tych osobliwych czasach nauczyłem się nadużywać w sumie mądrego i ładnego słowa „dobranoc”. W sumie z nocą też się można polubić, choć ja z tych co wolą słonko od księżyca.

 

Edytowane 3 Lutego 2022 przez Leszczym (wyświetl historię edycji)

[Leszczym]

@Gosława Hej Reni, z dużym podobaniem odbieram Twój awatar. Ja z tych co spisują sny i sam nie wiem po co to robię:) Zawsze fajnie Cię u mnie widzieć :)

@Wiersze rymowane Tak, mój błąd - nie poszukuje. I chyba faktycznie cel i plan nie doszukiwania się większych sensów jest zaczerpnięty z poezji i chyba szerzej z różnych wytworów artystycznych. Temat jest jednak bardzo złożony, bo tak po prostu powiedzieć, że w poezji sensu nie ma no to chyba tak nie można :))