Aż do następnej burzy...

[Swirska]

Lipiec. Krople deszczowe śpiewają o potędze natury...
Góry spokojem monumentalnym oddychają w rytmie metronomu
Na całą głębokość płuc
Aż do samego serca, do centrum planety
Rosnę korzeniami w dół, wypełniając się
Niewidzialną energią, z której rodzi się życie.
Chciałabym piorunem szybkim polecieć nad lasem
I okiem sokoła przyjrzeć każdej najmniejszej komórce,
I pocałunki zimne srebrnych nici wody poczuć na brązowych piórach.
A potem znaleźć bezpieczeństwo i pokój, schronić się w Twych ciepłych ramionach...
Aż do następnej burzy...

[Gość]

@Swirska Siłę scalającą człowieka z naturą czuć niemal w każdym wersie. Ładne to bardzo. I bardzo sugestywne - czytając, trudno nie wyobrażać sobie tych wielkich gór. Ja się zatopiłem w tym pejzażu totalnie ;D

Podoba mi się też puenta. Niby nadal bazująca na motywach "naturalnych", a jednak nadająca całości innego, gorzko ludzkiego wymiaru. Super.

[Swirska]

@error_erros Dziękuję) Polski nie jest moim ojczystym językiem, więc bardzo miło mi czytać takie opinie.

[Gość]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

A to ciekawe :D Gdyby przeciętny Polak potrafił tak się posłużyć językiem polskim, całe społeczeństwo składałoby się z poetów :P

[Swirska]

@Michał_78 wiem)