Atrofia

[Arsis]

Przechodzę przez ściany z kamienia, wyczuwając drżenia  mikroskopijnych cząstek

w dziwnej

zawiesinie czasu…

 

… przed moimi oczami przesuwają się tasiemcowe matematyczne wzory

opisujące ruchy Browna, fluktuacje kwiatowych pyłków…

 

Coś jest wciąż w nieustannym migocie,

zjawia się w dwóch miejscach jednocześnie, bądź wcale…

 

… będąc po drugiej stronie lustra,

przenikam powłoki

z antymaterii…

… odwrócone odbicia…

 

Skrzypnięcia drewnianej podłogi, uginająca się pod czyimiś krokami klepka…

 

… pomimo upływu lat,

nikły zapach

woskowej pasty

― unosi się nadal w suchym powietrzu…

 

…

 

Zamykam

oczy…

… otwieram…

 

…

 

Długi korytarz z luminescencją okien z zamkniętymi na całą wieczność drzwiami po drugiej stronie…

 

Potykam się o słoneczne prostokąty, które falują w gorącym oddechu lata…

 

Nieskończony dzień, zieleń szumiących topól…

 

… plączą mi się

epoki

i lata…

… okresy…

 

Ktoś chciał mi coś powiedzieć,

lecz ―

nie

zdążył…

 

Jakie

to

― imię?

 

… sen zmorzył moje ciało, przytłoczył ciężarem rozgorączkowany umysł…

 

Wybudzam się

stopniowo,

przybywając

z przeszłości…

 

… umarłem

na jawie?

… we śnie?

 

Jakieś niejasne kontury przedmiotów,

snujące się widma

o nieustalonych rysach twarzy…

 

… jest… ― za chwilę tego nie ma…

 

Chciałem o coś zapytać przechodnia,

rozmijając się z nim niespodziewanie na chodniku…

 

… nie skończyłem, ponieważ zapomniałem nazwy ulicy, na której się znalazłem

i powodu przybycia…

 

Nie dowiedziałem się

niczego,

a jeśli nawet,

to rozwiało się we mgle…

… w oceanie nieświadomości…

 

Coś ważnego…

 

Nie,

― nic…

 

… w ogóle wszystko tu cierpi na atrofię pamięci…

 

Rozpada się, zanim powstało…

 

…

 

… a więc, znowu idę, oglądając zakurzone witryny zamkniętych sklepów…

 

Doskwierają mi:

zimny wiatr,

kręcący się śnieg…

 

… wspomnienia o umarłej niedawno matce…

 

Mijam długi

ceglany mur,

 

barłogi

pijanych…

 

… starą handlową halę…

 

…

 

Znowu lato,

 

pachnący jaśminem

― duszny czerwcowy wieczór…

 

Wychodzi mi naprzeciw znajoma postać…

 

… uśmiecha się… ― rozkłada na powitanie stęsknione ramiona…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2022-01-09)