Arborium

[Lidia Maria Concertina]

Ciężka siatka zmarszczek na mojej twarzy. 

 

Niepokoją mnie wszystkie te wiosny i lata, kiedy cymbały ludzkiego  samozachwytu nie wygrywają - ani hymnu, ani też Ody do radości. 

 

Przy bezludnej wyspie stołu kołysze się samotna łódeczka wódki... 
Obwieszona koralami z cierni, myślę: jak to jest, że są ludzie, którym istnienie przynosi codziennie bukiet z kwiatów paproci?

 

Wierzę we własny spokój - w ławicę myśli wypuszczoną na wolność po długich momentach przebywania w paszczy ludzkiego rekina. 
Odradzam się - oddychając ... od wszystkiego w małym domku na drzewie. Mam dość nietypowe imię: Sekwoja. Wiesz już, gdzie mieszkam...? 

 

Staram się zwabić młodego zdeprawowanego plejboja na niedomyte blade ciało. 
Zdobywa mnie, kiedy chuchnę. 
Pulchny miałki worek gryczanej mąki - ale z czuciem, z modlitewnym opamiętaniem ...
Wysiadam.

Czy ten brutal napisał kiedyś wiersz?! 
Czy dotknął go kiedyś promień Bożej łaski...?! 

Odsuwam się od siebie i wiem, że to tylko sen - podrzucony mi pod drzwi.

(No dobrze, kłamę. Na imię mi Osika. 

Młodniak, żadna tam Kalifornia.)

Wszystkie myśli w krzykliwy deseń. 

Budzę się - znowu wiosna!

W oddali beztrosko śpiewają cymbałki ... 
Latem.