Poemat o Niczem

[Panareko]

 

Wielbłąd

oto toksyczny poeta
jedna głowa nie ta
druga głowa i szyja
nieswoja niczyja
dalej korpus ponury
marynarka wojenna i blask politury
splątany język niezgrabny jak słoń
następna głowa z makulatury
pełna szuwarów i niedostatków
składów butelek z libidem
toksycznym społecznym spoiwem


Pustynia

 

może głowę w piasek
udawać że liczy ziarenka ziarenka
przywiewa się wiatr
wydmucha ziarenka ziarenka
znika ta pustynia
trzeba schować głowę w beton
zbliża się Lew
to w ogóle morda w mule
w te literature...

Lew

 

droga od tafli do głębi

droga ekranu po palcach

trwające wspomnienie

światła zapalają się i gasną  

żywe i martwe obrazy 

toczące się głowy jak spadające gwiazdy

poeci folgują sobie jak skurwysyny  

najpierw pręgierz potem szafot

kolejny bóg zadźgany na papierowej arenie

dłonie klaszczą udręczone człowiekiem

nadczłowiekiem
 

 

 

Edytowane 14 Grudnia 2022 przez Panareko (wyświetl historię edycji)

[A-typowa-b]

@Panareko jest coś w tym wierszu. Pozdrawiam

Edytowane 7 Stycznia 2022 przez A-typowa-b (wyświetl historię edycji)

[Panareko]

@Wiersze rymowane Czy serduszko jest aby szczerozłote? Wielbłąd ma gliniane skrzydła, ale dziękuję.

@A-typowa-b Obraz wyobraźni, albo coś  w tym rodzaju. Powstawał dość długo, wokół niezgody na coś, z czym nie sposób się zgodzić. Dziękować.