Czyściec

[Dawid Rzeszutek]

Czyściec 

 

W zadumie nad grobem dusza
Gubi azymut własnej śmierci
W walkę o wieczność wyrusza
Brak wyboru żołądek jej wierci

 

Ile łez diamentowych tam upada
Za ścianą bezpieczeństwa losu
Nad nią wisi archaniołów rada
Nie zgubi ich kronika nawet ciosu

 

Za dnia walczy o miejsce i ład
O swoją wartość w pułapce dni
Lecz nie odpuszcza deszcz i grad
Dusza lawiruje wśród katów i pni

 

W nocy modli się o swe zbawienie
O rezurekcje czystości świętej róży
A głos mgły jest jej jak zwienczenie
Tylko sztorm sumienia czas burzy 

 

Czyściec wygrywa z jej grzechem
Ona kształtuje wieczysta dzielność 
Zabija winy bijące z życia pechem
Siła serce wypełnia i niewinność 

 

Już uszła grzechu ostatnia czara
Razem z jękiem boleści wszelkiej 
Już śpij, nie płacz to ostatnia kara
Teraz nieba anioly otoczą cie wielkie

 

 

Autor: Dawid Rzeszutek

Edytowane 27 Grudnia 2021 przez Dawid Rzeszutek (wyświetl historię edycji)

[Magnus]

@Dawid Rzeszutek To dobry kawałek poezji

[Dawid Rzeszutek]

@Magnus Dziękuję za poświęcony czas i przemiły komentarz. Pozdrawiam.