Za zamkniętymi powiekami

[ja_wochen]

W miejscach, w których przysiadam

coraz dłużej, zaciera się granica

tego co słuszne i tego co zabawne.

 

Coraz częściej w słowa mniej składne

ubieram pojedyncze chwile.

Wokół unosi się zapach nadziei.

 

Oddycham wówczas pełniej. Odważniej podnoszę

wzrok. Nie przegapię już więcej chwili, w której

gwiazda opuszcza niebo, znika tuż nad moja skronią.

 

Wyciągam dłonie po okruchy szczęścia.

Do syta wypełniam uczucie. Każda chwila

dotyka mnie czule. Śpiewa do snu. Zasypiam

 

Czuję się bezpiecznie. Za zamkniętymi

powiekami budzi się baśniowy sad. Rozkwita

myśl, że dziecko jest w każdym z nas.

 

Edytowane 23 Grudnia 2021 przez Robert Wochna (wyświetl historię edycji)