purpurowy deszcz

[Joachim Burbank]

z zeszytu wyrywam białą kartkę historii

zgniatam rzucam w dal

myślę jak ominąć zakręt
 

głowę chłodzi purpurowy deszcz

jak rozwinąć skrzydła kiedy wiatru brak

jak ze sobą w zgodzie żyć

za horyzontem dostrzec cel

 

w głowie jeden takt

purpurowy deszcz

 

nie odchodź 
wiem

za dużo było akordów złych

zamykam je za sobą

klucz wyrzucam

niech zabierze go purpurowy deszcz

 

ślady na piasku pozostawione

rozmyją się

szybciej niż myślisz

 

truskawkowe pola zrosi

purpurowy deszcz

wszyscy jesteśmy światem

jesteśmy dziećmi

zwycięzcami

a przedstawienie musi trwać nadal