Xi

[Lidia Maria Concertina]

Powrót. Do origami snu. Mieniącej się kostki rubiki obrazów, które istnieją mocniej, bo w wyobraźni - a stamtąd nikt ich nie może wygonić. 
W relacjach międzyludzkich?
Zawsze eksmisja. Dlatego zamykam drzwi do mojej lepianki.
Całą noc słucham smyczków wiatru. 
Skrzypek bez dachu - ot, taka to moja lepianka.
Rozłożony tarot tępo wgapia się we mnie ...
Nie rozmawiajmy o świecie, to temat zbyt intymny! 
Żeby go podbić (świat) - wysłałam pocztówkę ze steplem trwogi. 
Nikt nie odpisał, wszyscy na pewno są szczęśliwi. 
Przede mną wielka waza ponczu: niepewność jutra, zrobię jej drinka. 
Dlaczego nikt się nie częstuje?
Rudy mężczyzna przebiega mi drogę, koty syjamskie parzą wietnamską kawę  ...
Pech?
Dobra noc? 
I lata świetlne od miłości ...
Przystanek na żądanie: zaglądam do wyobraźni.
Tapeta w mojej duszy.
Niezbyt rozległa przestrzeń.
Mam nadzieję, że przeżyje moją śmierć, że nie wyblaknie, że się nie poplami. 

Mur beton... 
... a dusza - założy sweter z golfem, pójdzie na dyskotekę albo na żebry. 
I wybaczy, że ją tak zaniedbałam.
Marzą mi się kosmosy, których  nie widziałam. 
Te, w których żyję, są zbyt przyziemne.
Nie rozumieją uczuć.
Ale bardzo mocno kochają ...

Chi! 
   
 

[Wielebor]

@Lidia Maria Concertina chyba do "kostki Rubika" a nie "rubiki". Rubik był bodajże Węgrem. Pozdrawiam i dziękuję Ci za odwiedziny.