Cardington

[Arsis]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

(Z cyklu: Albumy muzyczne)

 

***

 

Teksty z cyklu „Albumy muzyczne”, nie są przekładami. Są one jedynie luźno związane z oryginalnymi tekstami utworów, zawartymi na prezentowanych przeze mnie albumach muzycznych. Zarówno sama muzyka jak i treść utworów śpiewanych są dla mnie niejako pretekstem i inspiracją do przedstawienia swoistego konceptu fantastycznego.

 

***

 

 

Pędzą przed siebie z zimnym wiatrem rozwiewającym włosy, widząc światło,

które pochłania dusze…

 

Roztrzaskują się z krzykiem w błękitnym oceanie –

przerażeni świadkowie wniebowzięcia…

I wciąż przeciąga się w przestrzeni

szaleńczy skowyt zmaltretowanych ptaków,

których pióra opadają puchowym deszczem…

 

… ktoś chciał komuś

coś powiedzieć,

lecz ― nie zdążył…

 

W blasku jaskrawego słońca,

w majestacie przemijających obrazów, tylko szum i łopot rozrywanej koszuli…

 

Na brodzie ―

strugi krwi

z przygryzionej wargi…

 

Cierpienie i ból

mieszają się

z rozkoszą śmierci…

 

… ktoś chciał komuś coś powiedzieć.

lecz…

 

…

 

Lecieć,

lecieć…

 

… jedyna miłość…

 

…

 

Podniebny rejs szaleńca…

 

Krzyki mew…

 

Płacze anielskich istot... Cienie obłoków na mojej twarzy…

 

Przemijające kontury życia… Zamglone prześwity… Nagłe uderzenie blasku w źrenicę oka…

 

… pełgający,

lśniący

potok,

na obrysie

― wystawionej dłoni…

 

*

 

Prześlizguje się po szybie strumień światła…

 

Nabieram

rozpędu…

 

Wiatr i niebo…

 

Cisza i świst powietrza…

 

Dotyka

Mnie…

 

… obmacuje ciało…

 

Przybliżam się,

wciąż się przybliżam…

 

(Ile jeszcze potrwa ta rozkosz?)

 

…

 

Dostrzegam wiele nieruchomych, pooranych bruzdami blasku twarzy…

Żywych?

Umarłych?

 

Obtłuczone,

kamienne maski…

 

…

 

Po korytarzach mojego mózgu

rozchodzą się jakieś pogłosy

i echa … Kto mnie wciąż pyta o drogę?

 

K t o?

 

… zmieniłem trasę…

 

Dotyka mnie

płomień…

… szkło kaleczy ciało…

 

*

 

Martwe od dziesięcioleci cielsko pokrywa szary pył przeszłego czasu…

 

W rozsłonecznionej scenerii gorącego lata,

w zielonym piekle rozgałęzionych łodyg…

 

… pogięte szczątki

z zatartymi

symbolami

przynależności…

 

Wryte w omszoną glebę, splątane ze sobą żelazne wstęgi…

 

I wszystko takie wątpliwe,

nieruchome, zatopione w milczeniu…

 

Szum listowia…

 

Pełgające blaski prześwitów…

 

Cienie

i zmierzchy…

 

Trzymam w dłoni kawałek rozbitego szkła…

Mieni się w słońcu, migocze…

Jaskrawy poblask przesłania obłok…

 

Nastaje mrok. Nastaje chłodny powiew samotności…

 

Spoglądam w górę…

 

… unoszę się ponad rozłożyste konary prastarego drzewa… ― unoszę się… ― lecę…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2020-04-19)

 

***

 

Cardington – jest to drugi album muzyczny (studyjny) brytyjskiej grupy progresywnej Lifesigns,. Album został wydany w 2017 roku.

 

„Cardington, to miejscowość, gdzie mieściły się hangary, w których konstruowano statki powietrzne. W latach 30. ubiegłego wieku trwała inżynierska rywalizacja, pomiędzy angielskimi i niemieckimi konstruktorami. Jej przełomowym momentem był tragiczny lot sterowca R101, który rozbił się w trakcie swojego dziewiczego rejsu do Francji w wyniku, czego śmierć poniosło 48 spośród jego 54 pasażerów. Na polach nieopodal Cardington do dzisiaj stoją hangary, które są pomnikiem i hołdem pamięci ofiar tamtej katastrofy…”. (Z recenzji Artura Chachlowskiego, ze strony:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

***

 

 

 

 

 

Edytowane 25 Listopada 2021 przez Arsis (wyświetl historię edycji)

[P.S.]

Bardzo ciekawa koncepcja.