Nad Wisłą...

[aniat.]

Przyjacielu usiądź ze mną nad Wisłą

jak wtedy gdy nic nas nie bolało

kiedy mieliśmy wszystko

choć wydawało się mało

 

Bracie usiądź nad wiślanym brzegiem

strzepnij z munduru pustynny kurz

poczuj beztroskę i spokój

nie musisz walczyć już

 

nie musisz dźwigać na barkach

bohaterstwa i męstwa

usiądź na brzegu Wisły

i nie myśl już o zwycięstwach

 

podaj mi dłoń tak jak wtedy

złączmy się w uścisku bratnim

pomilczmy razem nad brzegiem Wisły

spotkanie to będzie ostatnim

 

potem gorący wiatr samum

omiecie twe ślady wszystkie

ukryje drogę do domu

nie wrócisz już więcej nad Wisłę

 

lecz w moim sercu i w myślach

stoisz w pierwszym szeregu

i będę wspominał Cię zawsze

siedząc na nadwiślańskim brzegu.

 

 

[Krzysic4 czarno bialym]

 ostatni wers bym skrócił

Ale całość bardzo melodyjna i tęskna miły klimat.