Gori

[Lidia Maria Concertina]

Ulice każdej metropolii - stojąc "na światłach" trzymamy w dłoni balonik kuli ziemskiej
Sfatygowany sznurek przeciera się, niebawem stracimy kontakt
Nie szkodzi, od dawna nie rozmawiam ze światem, od dzisiaj  - piję wodę z wyschniętej fontanny
Bo to mi może dać świat.
I garść wędzonych śliwek. Ale przynajmniej z drzewa nieobarczonego 'zakazaniem.'
I seans w wieczornym kinie, gdzie na ekranach z szyb i betonu można zobaczyć ludzkość - tańczącą kredensami i koszem na pranie ...
Niby codzienność, a jednak przeżywamy ją jak wieczność, jak: "być albo nie być" popłaconych rachunków i modlitw przed posiłkiem
A na końcu nic.
Dlatego największymi skarbami duchowości jest nadzieja i wyobraźnia:
są drugą parą skrzydeł dla zdeptanych iluzją chodników ...