Głębokie rowy tożsamości

[Dawid Rzeszutek]

Głębokie rowy tożsamości 

 

Nigdy nie będziesz jak gwiazda  północna

Towarzyszyć wśród obłoków próżnych
Zjedzą cię małego i wilczego aż do cna
Wśród gonitw myśli dzisiaj tak poźnych

 

Będziesz jak kęs chleba niezjedzony
Oczekujac aż twoja godzina zapadnie
Jak ten ogród wciąż tobie ogrodzony
Jak ten statek czarny na grzechu dnie

 

Ratunkiem ci będą glony i ryb zastępy
Jak sól co koi stargane boże sumienie
Jak piach Co pokrywa starawe stepy
Suniesz jak mgławica niby ku zmianie

 

 Wstajesz już ze snu cierpiennego
W szatę cię ubiorą z morskich pereł
Ucierpiał każdy tylko nie twoje ego
Nie ucierpiał twój trupoból - karzeł

 

Grom z nieba leci, budzą sie wieczni
Odchylają wrota niebios, mirra upada
Wszyscy ci święci są dziś konieczni
Był topić karła w wyroku jak ów gada

 

A ty lekko ponad niebiosa nam wielki
Purpuro nocy i koniu szachów życia
Nie wyzbadz się tej wartości perełki
Bo musisz dostąpić do nieba podbicia

 

Ciało nasze zniszczył wieczny ten ból
Tych co tkali scenario bitew proroków
Rozpędzeni trawią świstem nagich kul
Szelest wspomnień boskich tu kroków

 

Autor: Dawid Rzeszutek

[Gość]

@Dawid Rzeszutek Nie wiem, o czym jest Twój wiersz, ale brzmi epicko ;D