Prze-pustka

[Lidia Maria Concertina]

I gramy w zamknięte karty, kiedy cynamonowym dotykiem próbuję cię przemierzyć wzdłuż i wszerz, a ty wbijasz mi prosto w serce milczące kotyliony
Medale - za brak odwagi. 

Noce w samochodowych kinach z tak soczystą parą na szybach naszego kabrioletu, że aż ... wyparowaliśmy. 

 

Nie widzę sensu życia. Ani wtedy, kiedy gotuję budyń, ani wówczas, gdy żongluję kamieniem węgielnym, fundamentem i sygnaturką - nierozpoczętego życia

 

Wielu ludzi przenosi góry. Lecz nie wiarą, a syzyfowym wysiłkiem.
Potem wierzą jedynie w to, że skoro "boga" nie ma, to przynajmniej nikt nie odbierze im owoców tej pracy.

 

Pępowina wzajemnego człowieczeństwa - odcinamy ją nie na kafelkowanych porodówkach z bukietem róż na nocnym stoliku, tylko w więzieniach o zaostrzonym rygorze.

 

A gdy zamkniemy już bramę uspokojeni definitywnością odsiedzianego wyroku, wtedy zza rogu wychodzi szantaż win i zawiedzionych nadziei
Ale jeszcze nie mamy czym zapłacić haraczu: dopiero rozpoczynamy resocjalizację ...

Na koszt podatnika.