Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Opieram głowę na oparciu siedzenia, ściskając w dłoniach pożółkły ze starości list. Za oknem ogrom błękitnego nieba i zielone równiny z czarną kreską dalekiego lasu. Ostre  promienie słońca wpadają pod kątem do pustego przedziału rozkołysanego wagonu, tworząc na jego podłodze przekrzywiony prostokąt. Na tle nieruchomych, białych obłoków uciekają coraz szybciej pobliskie drzewa, trakcyjne słupy… Jednostajny stukot kół: tuk-tuk, tuk-tuk, tuk-tuk… –– bijące, żelazne serce, upływający czas…

 

Trzymam wciąż na kolanach list. Został nadany sześćdziesiąt cztery lata temu, teraz ― w poplamionej i podeptanej przez ludzi kopercie, z odklejonym częściowo znaczkiem z wizerunkiem stojącego pioniera. Podparty pod bok, dmie dumnie w uniesioną wysoko złotą trąbkę z czerwonym proporcem. Drżą mi za każdym razem palce, kiedy delikatnie rozwijam złożony na czworo, poprzecierany papier, aby odczytać po raz kolejny końcowe, napisane cyrylicą słowa:

 

Twoja na zawsze, Nadieżda

Leningrad, 18 września, 1954 roku

 

Nie ma nikogo. Migają słoneczne refleksy… W cichym furkocie powiewających zasłon trzaskają nieustannie drzwi, jakby robiły to widma umarłych dawno ludzi o zatartych, zapomnianych już twarzach, które wychodząc z nicości, przechodzą nieświadomie przez świat żywych, by znowu rozpłynąć się w nieistnieniu… Dobiegające z pokładów przeszłości pogwary rozmów, dziecięce śmiechy i uprzejmy głos proszącego o okazanie biletów starszego konduktora, giną wówczas w szumie zapętlonego dziwnie czasu…

Pulsuje mi w uszach krew. Gdzie ja jestem? Nie wiem. Jestem sam… Za oknem monotonia pędzącego krajobrazu. Jaskrawe promienie słońca padają z ukosa. Na rozległych, falujących trawach cienie pojedynczych chmur…

 

Wybudza mnie z odrętwienia cichy brzęk toczącej się po korytarzu pustej butelki po alkoholu. Nieruchomieje… Wraca… Padający na nią jaskrawy refleks rozświetla gładką powierzchnię, nadaje blasku i lśni… Jestem sam w tej ciszy, w której znowu słychać niewyraźne, dobiegające z głębokiej otchłani głosy i szepty uśmiechniętych ludzi, i ― przygaszony, kobiecy płacz… Zamykam senne powieki…

 

Widzę rozfalowaną powierzchnię Newy, stado białych, krzyczących przejmująco mew, lecących za płynącym powoli rybackim kutrem… Poprawiasz w jesiennym wietrze wełniany szal i szarą chustkę na głowie. Wychylona w kierunku wody i oparta o żelazną balustradę, chcesz coś jakby koniecznie dostrzec, coś, co zdążyło już odpłynąć, znikając w srebrzystym, wezbranym nurcie… Samotna, z rękami w kieszeniach czarnego płaszcza, wśród szeleszczących, opadłych liści… Opuchniętymi, zaczerwienionymi od płaczu oczami spoglądasz w spieniony odmęt płynącej wody, lecz ― nie ronisz już łez.

Zachodzące słońce przenika nieśmiało przez szczeliny sinych obłoków. Odchodzisz powoli, przesuwając dłonią po chłodnej poręczy. Nikniesz w przymglonym półmroku nadchodzącego zmierzchu…

 

Czy ciebie zastanę w tym samym miejscu po tylu latach? Jestem u kresu podróży. Słońce coraz bardziej chyli się ku zachodowi. Drzewa wydłużają swoje cienie… Pusta butelka po alkoholu…, która to już? ― nie wiem… Nadciąga mrok, niepewność i strach, jesienny chłód sunących po nieboskłonie obłoków z obrzmiałymi, sinymi wargami. Poruszają nimi, coś do mnie mówią, coś szepczą, jednak nie słyszę zbyt wiele, ponieważ zagłusza je narastający pisk hamowania i szmer ostrych, gorączkowych majaków…

 

Gwiazdy drgają i migoczą, nikną w grubej otulinie chmur, by wystrzelić w jakiejś szczelinie i znowu, i znowu, i wciąż… Nie ― to nie gwiazdy, to wirują przede mną drobinki kurzu, wzruszane niespokojnym oddechem i podmuchem poruszanych nerwowo rąk, którymi odganiam coraz bardziej złowieszcze, nacierające zewsząd, jak czarne, natrętne muchy ― zwidy i mary…

 

Coraz bardziej gęstnieje mrok. W gasnących resztkach zachodzącego słońca odbija się w szybie moja zniszczona twarz. Uchylam okno, wpuszczając zapach kolejowych podkładów i apteczną woń dalekich, wilgotnych pól… Już blisko… Metaliczny zgrzyt rozjazdów, krótkie szarpnięcie… Pustka dworcowej hali… Staję na peronie ze ściśniętym w dłoni, pożółkłym ze starości listem… Jestem…

 

(Włodzimierz Zastawniak, czerwiec 2018)

 

 

Edytowane przez Arsis (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kładę się bezwładnie jak kłoda, droga z żelaza, czarna owca pod powierzchnią bałagan, para, hałas. Stukot setek średnic, mimikra zjełczałego stada, przedział, raz dwa trzy: nastał dusz karnawał. Chcą mi wszczepić swój atawizm przez kikuty, me naczynia, czuję dotyk, twoja ksobność, krew rozpływa się i pęka, pajęczyna przez ptasznika uwikłana- dogorywam. Stężenie powoli się zmniejsza, oddala się materia. Rozpościeram gładko gałki, błogosławię pionowatość, trzcina ze mnie to przez absynt, noc nakropkowana złotem, ich papilarne, brudne kreski, zgryz spirytualnie wbity na kość, oddalają mnie od prawdy, gryzą jakby były psem! A jestem sam tu przecież. Precz ode mnie sękate, krzywe fantazmaty! Jak cygańskie dziecko ze zgrzytem, byłem zżyty przed kwadransem, teraz infantylny balans chodem na szynowej równoważni latem.
    • kiedy pierwsze słońce uderza w szyby dworca pierwsze ptaki biją w szyby z malowanymi ptakami pomyśleć by można - jak Kielc mi jest szkoda! co robić nam w dzień tak okrutnie nijaki?   jak stara, załkana, peerelowska matrona skropi dłonie, przeżegna się, uderzy swe żebra rozwali się krzyżem na ołtarza schodach jedno ramię to brusznia, drugie to telegraf   dziury po kulach w starych kamienicach, skrzypce stary grajek zarabia na kolejny łyk wódki serduszko wyryte na wilgotnej szybce bezdomny wyrywa Birucie złotówki   zarosłe chwastem pomniki pamięci o wojnie zarosłe flegmą pomniki pogromu, falangi ze scyzorykami w rękach, przemarsze oenerowskie łzy płyną nad kirkut silnicą, łzy matki   zalegną w kałużach na drogach, rozejdą się w rynnach wiatr wysuszy nam oczy, noc zamknie powieki już nie płacz, już nie ma kto słuchać jak łkasz i tak już zostanie na wieki
    • @Migrena to takie moje zboczenie które pozostało po studiach fotograficzno-filmowych. Patrzę poprzez pryzmat sztuki filmowej i w obrazach fotograficznej - z moim mistrzami Witkacym i Beksińskim. 
    • @Robert Witold Gorzkowski nie wiem nawet jak zgrabnie podziękować za tak miłe słowa. Więc powiem po prostu -- dziękuję ! A przy okazji.  Świetne są Twoje słowa o Hitchcocku. O mistrzu suspensu. "Najpierw trzęsienie ziemi a potem napięcie narasta." Czasem tak w naszym codziennym życiu bywa :) Kapitalne to przypomnienie Hitchcocka które spowodowało, że moja wyobraźnia zaczyna wariować :) Dzięki.
    • @Robert Witold Gorzkowski myślę, że masz bardzo dobre podejście i cieszę się akurat moje wiersze, które nie są idealne i pewnie nigdy nie będą - do Ciebie trafiają. Wiersze w różny sposób do nas trafiają, do każdego inaczej, każdy co innego ceni, ale najważniejsze to do siebie i swojej twórczości podchodzić nawzajem z szacunkiem. Myślę, że większości z nas to się tutaj udaje, a Tobie, Ali czy Naram-sin na pewno. Tak to widzę :) Dobrej nocy, Robercie :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...