Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Duszo celów

Lucek21
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Lucek21

Lucek21

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Duszo spragnionych celów, poszukująca źródła wiecznej miłości,
Ty dążeniem mego życia stałaś się od chwili poczęcia we mnie wrażliwości.
Zgiełk życia, niczym pojazdy na zatłoczonej drodze szukające miejsca do zatrzymania,
Pryzmat wyidealizowanych pragnień, marzeń, dążeń, to przez niego świat jest piękniejszy,
Duszo spragnionych celów, to Ciebie szukałem, życia czas z powiek spędzałaś,
Zmarszczek włos wolnych spacerów po świecie Boga, motorem mych zapędów,
Wypowiedziane słowa na pastwę losu rzucone, o blachę rzucone, w czeluści spalone,
Mówione, śpiewane, pisane, nie mają już najmniejszego znaczenia, bo ja razem ze światem kręcę się wokół, a one w nieznane odpływają jak statki widmo w swe niewiadome płyną.
Duszo spragnionych celów, już nie istniejesz w mej głowie, zniknęłaś na wieki.
Teraz mam Ciebie Anetka…

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

Nasz serwis prozatorski:
http://www.proza.org.

Każdy tekst nie będący *mową wiązaną* (za wyjątkiem komentarzy) będzie wysyłany do kosza.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Claire
      Letnie echo

      Przez Claire · Opublikowano

      ponad wierzchołki jodeł i sosen szybują myśli nieokiełznane lotem skowronka zaklęte w lazur wstęgą szmaragdu przepasane tuż nad łąkami ciszą spowite muskają maki chabry kaczeńce w szemraniu wody w wątłym strumyku zauroczone niezapominajkowo jeszcze kołyszą się na wietrze chwytając z wdziękiem źdźbła nad stawem i osuwają się na ziemię na udeptaną polną drogę     ponad wierzchołki jodeł i sosen szybują myśli nieokiełznane lotem skowronka zaklęte w lazur wstęgą szmaragdu przepasane tuż nad łąkami ciszą spowite muskają maki chabry kaczeńce w szemraniu wody w wątłym strumyku zauroczone niezapominajkowo jeszcze kołyszą się na wietrze chwytając z wdziękiem źdźbła nad stawem i osuwają się na ziemię na udeptaną polną drogę       ponad wierzchołki jodeł i sosen szybują myśli nieokiełznane lotem skowronka zaklęte w lazur wstęgą szmaragdu przepasane tuż nad łąkami ciszą spowite muskają maki chabry kaczeńce w szemraniu wody w wątłym strumyku zauroczone niezapominajkowo jeszcze kołyszą się na wietrze chwytając z wdziękiem źdźbła nad stawem i osuwają się na ziemię na udeptaną polną drogę     ponad wierzchołki jodeł i sosen szybują myśli nieokiełznane lotem skowronka zaklęte w lazur wstęgą szmaragdu przepasane tuż nad łąkami ciszą spowite muskają maki chabry kaczeńce w szemraniu wody w wątłym strumyku zauroczone niezapominajkowo jeszcze kołyszą się na wietrze chwytając z wdziękiem źdźbła nad stawem i osuwają się na ziemię na udeptaną polną drogę   ponad wierzchołki jodeł i sosen szybują myśli nieokiełznane lotem skowronka zaklęte w lazur wstęgą szmaragdu przepasane tuż nad łąkami ciszą spowite muskają maki chabry kaczeńce w szemraniu wody w wątłym strumyku zauroczone niezapominajkowo jeszcze kołyszą się na wietrze chwytając z wdziękiem źdźbła nad stawem i osuwają się na ziemię na udeptaną polną drogę        
    • Robert Witold Gorzkowski
      Gorzków cz. IV

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      Dziękuję 
    • Leszczym
      Wyglądamy

      Przez Leszczym · Opublikowano

      Wyglądamy, a zatem rozglądamy się za prawdziwymi urokami reala. Uroda ma zawsze znaczenie, zawsze miała. Zadajesz tylko czasem sobie pytanie – która uroda? Nie przegadasz, ani nie ustalisz, ani nie dojdziesz, gdzie zaplątane, czy naplątane, a gdzie rozplątane. To odwieczny urok warkoczy. Życie jak życie natomiast i tak się potoczy i tak się przetoczy, a widok jak widok i tak się roztoczy.   Warszawa – Stegny, 13.07.2025r.
    • Dagna
      Gorzków cz. IV

      Przez Dagna · Opublikowano

      Tak imponujące dziedzictwo, to prawdziwy przywilej ale i zobowiązanie

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      , w necie przeczytałam z jak olbrzymią świtą Pański Przodek wyruszył na obrady soborowe (250- u członków drużyny), przy czym podejmował swych gości na srebrnych i złotych naczyniach, co przyćmiło innych władców, jak o tym, że „swoje głosy” oddał dla przyszłego Papieża Marcina V ( za Długoszem), pozdr.
    • Marek.zak1
      Serc uwikłania

      Przez Marek.zak1 · Opublikowano

      Wiersz pachnie życiem, podobnie jak sytuacja, w której "ani zostać, ani się rozstać". Słyszałem i czytałem o takich i nie zazdroszczę peelce, bo łatwo nie ma, jej partner pewnie też, ale tego nie wiem. Pozdrawiam

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...