O umieraniu

[Michał Pajek]

Maniacy umierają samotnie
Puste piwnice, wilgoć na ścianie
Piwo w butelce litrowej
Hałas, hałas, hałas…

Żadne haiku nie pomoże
Kąsanie przewin
Nie ma Buck’a Mulligana
Brednie

Ciemność na siódmym zakręcie w umyśle
Tylko stary dom i arabskie koszmary
tak umierają maniacy
a potem świeczki w oknach

czarne ubrania
Oczy płaczą cierpkimi łzami
kiedy kroisz cebulę w kuchni
ciemnymi wieczorami

tyle romansów
Każda nowa idea zaczyna się na dnie
butelka Półtoralitrowa
Najłatwiej jest…

napierdolić się i wyrzygać o świcie.
Każda nowa idea zaczyna się na dnie
Ile stron ma dno
Dno dniste muliste, tam się urodziłem

Rodząc się umierają maniacy
podłączeni do świata przez łącze USB.

[Michał Ziemiak]

Nawet, nawet... Taki "matriksowo - deliryczny" kilmat. Ma swój urok, po głębszej lekturze.
Ale mam kilka osobistych zastrzeżeń co do formy i środków przekazu:

1) "Hałas, hałas, hałas…" - lepiej, gdby zamknąć to w jednym "hałasie" albo jakiejś metaforce;
2) "napierdolić się i wyrzygać o świcie" - kompletnie psuje wydźwięk wiersza, klimam pada jak zgnieciona mucha...
3) pytanie - czy to miał być wiersz biały czy nie? Bo widać tu pewne niezdecydowanie i brak (najwyraźniej...) konsekwencji. Można to rozegrać tak np.:
"Ile stron ma dno
Dno dniste muliste - tam się urodziłem"

Ogólnie rzecz biorąc - to wszystko ;-)
POZDRAWIAM!

[Michał Pajek]

Tak, to miał być wiersz biały, tylko widzę że mi sie wersje pomyliły i wkleiłem tą gdzie jeszcze były znaki interpunkcyjne :/ Z pierwszą sugestią sie chyba zgodzę ;) natomiast druga napawa mnie lekkim pesymizmem, ale dziękuję za radę ;)