Towarzystwo

[Sebastian_Pietrzak]

Smutek przysiadł cicho na ławce
wpatrując się w najcieplejsze rysy widywane w tym parku
już lepiej , nie jesteś sama –szeptał
to nie grzech być kryształową
nic tak nie oczyszcza
i nikt tego bardziej nie potrzebuje niż ty

powieka drgnęła, spłaciła ją ciszą
wszystko co jest w ruchu –ciągnął dalej
musi w końcu spalić się z nadmiaru przepływu
nic złego się przyznać że niebo przygniotło ramiona
a ten co obiecał wzmocnienia stalowe... może nigdy nie istniał

na to ona spojrzała jakby poruszona
i z uśmiechem poderznęła mu gardło.